Do sądu za klapsa - witaj, Europo! - Forum

No tak...teraz słyszy się tam o tym, że to dzieci sądzą rodziców "przemoc"...

POszło chyba za daleko w drugą stronę...

Owszem, bo często już po PODEJRZENIU, iż rodzic dał klapsa dziecko bylo odbierane rodzicom i trafiało do placówki opiekuńczej.

W kraju liczącym niecałe 10 mln ludzi rocznie odbiera się rodzicom ok. 20 000 dzieci.

To też patologia, choć nieco innego rodzaju.

W Szwecji żyje około 1.5 mln dzieci, z czego ⅕ cierpi z powodu alkoholizmu rodziców. Czyli prawie 300 000 dzieci. Prawo choniące dzieci przed przemocą wcale nie nakazuje nikomu tych dzieci natychmiast odbierać – przypadki bicia dzieci są sądzone według normalnego prawa kryminalnego (które chroni wszystkich, nie tylko dorosłych). Z drugiej zaś strony, w większości przypadków, policja nie zaaresztuje rodziców, a prokurator nie postawi ich przed sądem. Przemoc wobec dzieci jest widziana jako problem rodziców, którzy nie mogą sobie poradzić, więc się ich wspiera.

Źródło: In Sweden, a generation of kids who've never been spanked

Edit:gramatyka

Ja myślę, że to jest bez porównania gorsze niż klaps!

Akurat Szwecja jest dla mnie przykładem tego, jak można "przedobrzyć" i skrzywdzić rodziny głupim prawem...

A co jest konkretnie w tym prawie głupie?

Uważasz, że odbieranie dziecka rodzicom za jednego klapsa nie jest głupie?... Głupie jest każde popadanie w skrajności.

Jest, ale w Szwecji nikt nie odbiera dziecka rodzicom za jednego klapsa.

No popatrz... Ciekawe, że prezes Skandynawskiego Komitetu Praw Człowieka twierdzi coś zupełnie innego.

Co innego korupcja i niekompetencja urzędników, co innego przemoc fizyczna wobec dzieci. To, że jakiś urzędnik dostał łapówkę, by „załatwić” komuś dziecko do adopcji, to nie znaczy, że prawo jest złe. Co więcej, pani Harrold-Claesson, sama przyznała, że sądy nie kwestionują decyzji urzędników, co jest zaprzeczeniem zasady kontroli i równowagi, która obowiązuje w krajach z trójpodziałem władzy. Jeśli mamy dyktaturę urzędników, którzy nie są odpowiedzialni przed kimkolwiek, to nawet najlepsze prawo nam niczego nie da. Niechęci sędziów do sprzeciwiania się decyzji urzędników – często bezprawnym, jak mówi sama p. Harrold-Claesson – i ochrony rodzin nie można interpretować jako problemów z samym prawem, na które się owi urzędnicy się powołują.

Poza tym, na każdego „chorego” urzędasa znajdzie się dobry i rozumny urzędnik, który zamiast od razu odbierać rodzicom dziecko – pomoże im w rozwiązaniu problemu. Bo nie można zaprzeczyć, że kiedy ktoś uderza swoje dziecko, to jest to oznaką problemu.

Być może sędziowie boją się reagować, ponieważ zapewne w przeszłości kilku z nich wyrwało się z szeregu i ich za to zlinczowano jako nienawidzących dzieci. Dziś boją się zainterweniować ze strachu przed utratą pracy i praw do wykonywania wyuczonego zawodu, a mają przecież własne rodziny i dzieci na utrzymaniu…

Dzięki za link – otworzył mi trochę oczy – ale nie przekonuje mnie on do tego, że samo prawo, albo chociaż założenie tego prawa, jest złe. Napewno kuleje implementacja tego prawa, juź nie mówiąc o bezkarności urzędników. W Polsce, przynajmniej, tytułową sprawą zajmuje się sąd. I oby tak pozostało.

_wiktor mieszkasz w Szwecji?

"Nie mogą nawet powiedzieć dziecku, żeby za karę poszło do swojego pokoju, bo to już jest znęcanie się nad nim!"

No, wesoło...

I o takich skrajnościach mówię... Wychowanie totalnie bezstresowe...

Rewelacyjny jest ten artykuł, dzięki Cent za wklejenie.

Rodzice nigdy mnie nie uderzyli, nie stosowali żadnych kar, typu: nieoglądanie telewizji, zamknięcie w pokoju, niepozwolenie wyjścia na dwór czy do koleżanki, odstawienie słodyczy. Dezapropata rodziców- wyrażana słowem, gestem czy mimiką -dla mojego ewentualnego nagannego zachowania była jedyną karą- dla mnie bardzo dotkliwą. Podobnie nie byłam rzeczowo nagradzana. Moją nagrodą była duma rodziców ze mnie.

Nie uważam, bym była wychowywana bezstresowo. Bez bicia i kar przyswoiłam odpowiedni moralny dekalog i odpowiednie zasady. Nie przechodziłam okresu nastoletniego buntu, bo nie miałam się przeciwko czemu buntować. Tak mnie wychowywano, by najważniejszy był mój wewnętrzny cenzor. By moje postępowanie wynikało nie ze strachu przed karą czy dla nagrody- jak psy Pawłowa, a z wewnętrznego przekonania, że tak należy. Pozwalano mi na wiele i pozwalano również, bym ponosiła konsekwencje swoich wyborów, również te niezbyt przyjemne.

Jestem przeciwniczką klapsów, karnych jeżyków, odosobnień w dziecięcym pokoju, itp. Bez takich metod też można wychować godnego człowieka. Trzeba mieć tylko w sobie pokłady mądrości, cierpliwości i miłości. Moi rodzice je mieli.

A może byłaś mądrym dzieckiem...dzieci są naprawdę różne...

I nie jestem zwolenniczką bicia czy klapsów ale...odosobnienie w pokoju to chyba nie zbrodnia?

Mogę się pod połową tej wypowiedzi podpisać. Ja również nie byłam karana, ale tak samo nie byłam jakoś specjalnie nagradzana. Zawsze byłam grzeczna i dobrze się uczyłam i mimo, iż rodzice nie potrafili okazać, że są ze mnie dumni, to ja czułam, że są, że muszą przecież być :) Od początku wiedziałam co jest dobre a co złe i starałam się tak postępować, żeby nikomu nigdy nie było przykro z powodu mojego zachowania.

Jednak z własnego doświadczenia wiem, że dzieci bywają różne. Mam 15 lat młodszą siostrę, która wychowywana była w identyczny sposób jak ja, a jest zupełnie inna. Jest krnąbrna, pyskata, ma wszystko w nosie, nikogo nie słucha i robi co chce. Gdy tylko Mama próbuje do czegoś ją nakłonić (chociażby do posprzątania swojego pokoju), pyskuje tak, że sama miałabym ochotę przyłożyć jej w twarz. W domu nie robi nic, a do tego zaczynają się już nastoletnie wybryki, nie będę się zagłębiać tutaj, ale ostatnio moja Mama była z nią ciągana po komisariatach. Na jej wychowanie jest już za późno, ale gdyby Mama obudziła się wcześniej i wychowywała ją troszkę mniej bezstresowo, to byłoby inaczej? Ona teraz w domu rządzi. Kiedyś byłam świadkiem kłotni Mamy i jej. Powiedziała do Mamy: "A ty głupia jesteś i nie krzycz na mnie, bo nas w szkole uczyli, gdzie mamy zadzwonic, jak się rodzice nad nami znęcają. I do więzienia wariatko pójdziesz!". No mnie się włos na głowie jeży od takiego bezstresowego wychowania. Nie jestem zwolenniczką kar cielesnych, ani broń Boże maltretowania, czy innego znecania się nad dzieckiem. Ale myślę, że tak samo jak potrzebne jest nagradzanie, tak też i  potrzebne jest karanie. Myślę, że jeśli dziecko sobie zasłuży i gdy inne argumenty nie będą doń docierać, to i klapsa ode mnie dostanie. Bo za dużo się skutków bezstresowego wychowania naoglądałam i nasłuchałam.

To już trochę poszło zdecydowanie za daleko. Czego jeszcze nie wymyśla.

ellenai - ja na razie wychowuję córkę z grubsza tak, jak piszesz. Nie każę jej, ze względów światopoglądowych nie stosuję time-out ani innych metod a'la Pawłow, które kojarzą mi się z tresurą psów. Nie ujmując psom, tyle że do mojego dziecka można dotrzeć mądrzej i humanitarnej, niż przez warunkowanie zachowania poprzez nagrody/kary, tablice motywacyjne itd. O klapsach nawet nie mowiąc. Ale cały czas powtarzam, że robię tak głównie dlatego, że to się u nas dobrze sprawdza.

Wierzę, że nie zawsze musi się sprawdzać, i to nie tylko zależy od charakteru dziecka, ale też od rodzica. Niektórzy nie potrafią, nie umieją tak zapanować nad emocjami, nie potrafią otworzyć się tak na emocje dzieci, są zbyt zmęczeni, zostali wychowani tak a nie inaczej i taki sposób im się "wdrukował" i go kopiują, a inni wpadają automatycznie w lokalne minimum o nazwie "wychowanie bezstresowe".

Jestem przeciwniczką klapsów, uważam że są oznaką słabości (a nie siły), ucieszyłaby mnie jakaś porządna akcja medialna w tym temacie, ale mimo to wydaje mi się, że ta ustawa jest przedobrzona.

Ellenai, można być przeciwnikiem, ale wychowanie dzieci to sprawa rodziców - o ile nie robią mu krzywdy, nie nadużywają władzy zarówno pod względem fizycznym jak i psychicznym.

Tak jak rożni są rodzice, tak różne są dzieci i wg. mnie nie ma jednego idealnego modelu wychowawczego.

Bycie przeciwnikiem, a wsadzanie do więzienia za karnego jeżyka to dwie inne sprawy...

Możemy dyskutować, polemizować, ale nie uważam, by za model wychowawczy niezgodny z naszym wyobrażeniem należało rodziców karać.