Mam znajomego. Ma około 43 lata. Studiowaliśmy razem. Był biedny jak przysłowiowa mysz kościelna. Plecaczek, w nim zeszyty ze skrupulatnymi notatkami, nie opuszczał żadnego wykładu, nie kolegował się. No, po prostu: kujon.
Minęły lata. Kujon ma willę w podkrakowskiej miejscowości z własną salą kinową, basenem, jacuzzi, ogrodem, kawałkiem lasu, pokoi 11. Wszędzie alarm. Kujon ma drukarnię, wydawnictwo i księgarnie. Kujon jest sam.
Gdy idzie spać, włącza alarm i światła. Boi się być sam w domu.
Swoją żonę a moją koleżankę z roku, rzucił dla młodszej. Sprawa rozwodowa była ohydna, bo kujon chciał jej - mimo ze mieli córkę - zabrać nawet mieszkanie. Zabrał wszystkie meble i książki, które rzekomo tak kochał, a na których po prostu się dorobił.
Znalazł sobie dziewczynę, która podziwiała jego luksus. Ale do czasu.
W końcu nie wytrzymała stanów lękowych kujona, włączanego non stop alarmu, światła we wszystkich pokojach i lekomanii. Kujon bowiem uważał, że zapobiegliwie trzeba zażywać rozmaite leki - bał się chorób.
Tak, kujon ma luksus w przeciętnym sensie tego słowa: willa, samochody (dwa), biznes, pełne konto…..
Tyle że sam nie jest luksusowy. Jest tragiczny.
Bo luksus to nie przedmioty, którymi się otaczamy. To umiejętność bycia samym ze sobą, lubienie siebie, możliwość spojrzenia w lustro z uśmiechem każdego dnia, bez wstydu.
Kujon, przerażony samotnością w swym luksusie, przypomniał sobie niedawno, że ma dorosła córkę. Ale ona nie chce u niego bywać. Mówi, że jest tam przeraźliwie pusto i zimno. Cóż, każdy ma taki luksus na jaki sobie zasłużył.
obcasy.pl
