Zacznę od tego że mam problem z rozmawianiem z ludzmi na trudne a czasem i z pozoru zwyczajne tematy. Rzecz w tym że mój ojciec był i jest osobą bardzo bardzo porywczą, nieprzewidywalną i gdy jeszcze jako dziecko chciałam o coś zapytać czy wyrazić swoją opinię na jakiś temat i nigdy nie wiedziałam jak zareaguje, czy wpadnie w furię czy spokojnie odpowie. Nie raz slyszałam słowa "ty masz gówno do gadania" jeśli już coś powiedziałam. Dziś mimo że jestem już dorosła, przenoszę to na relacje z innymi ludzmi, zanim zadam pytanie, zastanawiam się czy to nie zdenerwuje tej osoby. Ostatnio chciałam zapytać kierowniczkę w pracy kiedy będzie wypłata (moja pierwsza) i zanim to zrobiłam zastanawiałam się czy nie pomyśli o mnie że jestem jakaś pazerna, że zależy mi na kasie. Ale zapytałam i było OK. Porblem jednak w tym że u mnie w rodzinie nikt nie rozmawiał szczerze o uczuciach, emocjach, nie było i nie ma akceptacji na wyrażanie własnych opinii (jest awantura) i nawet z moim partnerem nie potrafię mówić szczerze o tym co czuję, czego oczekuję, pragnę. Boję się że jak się odsłonię, mogę się zawieść. Nie mogę odkryć przed nim swojego prawdziwego JA bo to piętno rodziny wciąż na mnie spoczywa. Zaznaczę że wciąż mieszkam z moją rodziną. Co zrobić żeby pokonać te obawy? Jak otwarcie rozmawiać o uczuciach? Nie raz czuję że jeśli bym coś powiedziała, mogłabym urazić mojego partnera.
tak trzymaj! 
i wpadaj tutaj na gadulca
