Po zamachu w Tunezji... Jakbyście się zachowali? - Forum

Nigdy nie zostawiłabym męża w takiej sytuacji, gdyby sam uratował mi życie, chciałabym i jego uratować, gdyby już się wyciszyło po całym ataku.

Nie wyobrażam sobie takiej sytuacji, uwielbiam oglądać filmy katastroficzne, tj. "Pojutrze", "2012", ale gdyby to działo się naprawdę, na pewno odcisnęłoby to piętno na całym moim przyszłym życiu. 

Trudno przewidzieć zachowanie w takiej sytuacji .

Ja ze strachu na pewno bym się nie ruszyła, czekałabym na jakąś pomoc... i mężusia swego też bym nie zostawiła... o nie...

A mnie jeszcze inna refleksja nasuwa się w związku z tymi atakami terrorystycznymi, dużo przez ostatnie lata się dzieje i strach gdziekolwiek wyjeżdżać, a szczególnie do takich krajów jak Tunezja, Turcja, Egipt itp. i dziwi mnie chęć turystów by jechać w te zagrożone tereny...

Ja nie mam pojęcia jak bym się zachowała. Może byłabym bohaterska a może tchórzliwa. Mam niestety tendencję do zamierania ze strachu... i do paniki graniczącej z szaleństwem. Nie chciałabym musieć liczyć na swoją pomoc w traumatycznym przypadku...

Natomiast - nie jeżdżę z premedytacją w miejsca zagrożone. Nie pojechałabym do Tunezji czy Egiptu, tak jak nie pojechałabym do Iraku czy Afganistanu. Po co się pchać tam gdzie szaleńcy z bronią biegają na wolności...  W Polsce też jest ładnie :-)

Nie wiem jak zachowałabym się w takiej sytuacji i uważam że na 100 % nikt z nas nie wie co zrobiłby namiejscu tej kobiety jeżeli nie był w takiej sytuacji. Moim zdaniem zachowanie mężczyzny było prawdziwym bohaterstwem i trzeba pamiętać że to on prosił nażeczoną aby uciekła w bezpieczne miejsce i powiedziała dzeiciom " tatuś bardzo je kocha". Może pod wpływem tego co się działo miał obawy że umrze i chciał aby dzieci miały przynajmniej jedno z rodziców. Niesamowita historia i dobrze że przynajmniej w tym przypadku wszystko zakończyło się szczęśliwie. Straszne jest to co się stało i te ataki pokaują że niczego w życiu nie możemy być pewnymi.

Tak do końca to nigdy nie wiemy jak się zachowamy w różnych sytauacjach. Mnie przeraża sytaucja na świecie. Gdy tylko spojrzę w tv na wiadomości, to czarne myśli mnie nachodzą. Przeraża mnie okrucieństwo, którego nikt nie potrafi zatrzymać. 

Nie powinniśmy oceniać zachowań w takich dramatycznych chwilach. Każdy z nas traci głowę.

Czasem zdarzy się, że ktoś podejmuje bohaterskie decyzje. Ale nie gańmy takich ludzi, którzy boją się i w strachu nie myślą o innych tylko o sobie.

Ja nie wiem jak postąpiłabym, bo w momentach gdy coś mi zagraża wpadam w panikę. A wówczas nie myślę racjonalnie.

Jedno wiem, że chroniłabym dzieci i wnuczki. I moja ucieczka z miejsca takiego wypadku, to byłaby chęcią obecności przy moich kochanych. 

Tez jestem tego zdania.. Trudno przewidzieć odruch instynktu 

ja jestem podobnego zdania, nie mam pojęcia jakby zachowała się  w takiej sytuacji. Obym nigdy takiej nie doświadczyła

Panikara to ja także jestem, nawet w szpitalu tak zostałam zaszufladkowana po tym, jak zaczęłam tracic świadomosc przed cesarką ze strachu, bałam się, ze mąż nie zdąży na czas, ze juz go nie zobaczę, on mnie więcej nie zobaczy żywej, nakreciłam się...

Ale to była inna sytuacja, hormony szalały, z reguły jestem w stanie przewidziec swoje zachowanie.

Nie potrafie krzyczec tak po prostu, albo ze strachu, co najwyzej ze złosci.

I ja to po prostu wiem, miałam 17 lat, gdy znajomemu w jakiejś rozmowie na dany temat o tym powiedziałam, przez jakies dwie godziny próbowało mnie zmusic do krzyku kilka osób, i nic.

Rok póżniej napadł na mnie facet, ogłuszył mnie, ale zanim ogłuszył, również nie potrafiłam krzyczec, a potem strach, analizowanie sytuacji, ostatkiem sił walnęłam w krocze z buta, potem leżał, kopałam dalej, w jakims amoku, kilka, kilkanascie razy, spojrzałam z góry na niego, zwijał sie z bólu, klął mnie, potem sobie poszłam, tak po prostu, bez słów, parę dni później dowiedzieli sie o tym moi znajomi, gostek szybko sie wyniósł z mojej miejscowosci.

Pózniej miałam jeszcze jedna próbe napadu, raczej na moje zakupy, facet szedł za mna dłuzszy czas, jak skręcałam nawet w parku na skos, szedł za mną. Odwróciłam sie w pewnym momencie do niego, z dusza na ramieniu, ale spokojnie, bez słowa, zakupy wziełam w jedna ręke, parasolke w drugą reke, stanęłam w rozkroku i czekałam. Zatrzymał się, stalismy tak z 5 minut naprzeciwko siebie, po czym odwrócił sie i zwiał w jakies krzaki. Postałam jeszcze chwile i poszłam z powrotem do domu.

Czasami ludzie krzyczą na widok osoby bliskiej w trumnie, rzucaja sie na trumne, płaczą. Ja nie potrafiłam. Nie potrafiłam wziąc bliskiej osoby za reke, nie byłam w stanie, nie płakałam, po prostu całą ceremonię przezyłam jakby z boku. Ból i płacz przyszedł po paru miesiącach.

Jestem z reguły panikarą. Ale w sytuacjach kryzysowych nie płacze, nie krzyczę, staram sie byc spokojna, opanowana.

Zdaję sobie sprawę z tego, że kazdy moze sie róznie zachowac w czasie dziwnym. Nie da się wszystkiego ocenic jednoznacznie. Ale sami piszecie- zawsze myslicie o bliskich osobach, a więc jak mozna tłumaczyc zachowanie kobiety, dla której facet jest najblizszą osoba (raczej bliższą niz dzieci, bo te zostawiła na dwa tygodnie u rodziny, a nie sa raczej zbyt duże) dbaniem o bezpieczeństwo najblizszej osoby, skoro tę osobę zostawiła? Po co w ogóle to nagłosnia? Wstydzi się swojego zachowania i stara sie zachowanie narzeczonego nagłosnic, zeby odwrócic uwage innych od swojego zachowania? Wiekszośc mediów to podchwyciła, mało kto pisał o tym, ze kobieta uciekła, kazdy zachwycał się bohaterem...

Temat dosc kontrowersyjny, dlatego podałam to tutaj, nawet w najbliższej rodzinie miałam różne opinie.

Mój mąż powiedział mi ostatnio, że według niego w sytuacji kryzysowej zachowałabym spokój, rozstawiałabym wszystkich "po kątach",

wydawałabym polecenia. Byc może, nawet w czasie niezapowiedzianej próby ewakuacji marketu podczas pozaru tak własnie sie zachowałam.

To był jeden z bardziej wartosciowych komplementów mojego męża.

Mam nadzieje, że nigdy nie bedziemy w takiej sytuacji, jak ta kobieta i jej narzeczony w Tunezji. Póki co- problem wyjazdu w tego typu kraje nas nie dotyczy- nas na to nie stac ;)

Ja raczej w trudnych sytuacjach zachowuję zimną krew, nie wiem jednak jak byłoby w tym przypadku.

Nie uważam, że ta kobieta zrobiła coś złego. Zadziałał instynkt samozachowawczy i myśl, o dzieciach. Co będzie jeśli stracą oboje rodziców?

Jest taniej. Oliwko, też bym nie pojechała w te regiony teraz, za dużo się tam dzieje. Terorystom o to chodzi. Jednak nigdzie nie mozna czuć się bezpiecznie, nawet w Norwegi. Wiemy, co stało się tak kilka lat temu. Tym o to sposobem najlepszym rozwiązaniem byłoby nigdzie nie wyjeżdżać. Dla osób kochających podróże jest to nierealne.

Mnie martwi, to że kraj taki jak Turcja, Egipt czy Tunezja cierpią z powodu pewnej grupy ludzi. Terroryści wiedzą, że bieda polepsza ich sytuację, łatwiej werbuja ludzi w swoje szeregi. Te kraje stoja na turystyce i bez turystyki bedzie tam bardzo biednie. Szkoda, bo świetnie sobie radzili.