Kupno mieszkania - kredyt czy wyjazd za granicę? - Forum

jak byliśmy narzeczeństwem chciałam wyjechać za granicę, chciałam żeby mój mąż jechał ze mną, jednak on się bał... osobno, nawet nie wchodziło w grę... teraz mam ogromne marzenie mieć swój własny kąt, naciskam męża na kredyt... nie wiem jak to będzie...

Wybór jest prostrzy gdy nie ma jeszcze dzieci, wtedy pewnie byśmy wyjechali, ale nigdy nie rozdzieliła bym rodziny bo chyba i mieszkanie było by nie potrzebne..

W dzisiejszych czasach kredyt to duże ryzyko. Pracę można stracić z dnia na dzień. A spłacanie rat rzędy 2000,00 i więcej nie jest łatwe z jednej pensji.

Ja powiem tak - wyjazd do pracy za granicę tak, ale blisko, aby przynajmniej raz w miesiącu można było wrócić na weekend do rodziny. Wyjazd np. do Austalii, USA itp. - odpada, gdyż kilkuletniego rozstania nawet idealne małżeństwo może nie przetrwać (a znam takie)

Ale dlaczego twierdzisz, że każdy wyjazd wiąże się z rozpadem rodziny? Czy to nie zależy od miłości jaka rodzinę łączy, od wspólnych marzeń, od uporu?...

Ja znam przyn ajmniej kilka rodzin, którym rozłąka nie zaszkodziła. Nadal są razem. jest im ciężko, ael spełniają swoje amrzenia i są ze sobą...

Ale pewnosci sie nigdy nie ma. I nie chodzi tylko o małzenstwo ale też o dzieci. Inaczej wygląda swiat takiego dziecka, które widzi Tate/Mame tylko na duuuze świeta.

kupilismy mieszkanie. fakt za grosze ale cały czas załuje ze je kupilismy.

nie wiążemy z tym miastem dalszej przyszłosci- fakt mieszkanie sprzedamy

Chyba już wolałabym wyjazd za granicę wspólny niż rozstanie czy kredyt, bo w obu przypadkach to potrafi być solidna makabra. I już nie mówię o wysokości raty, bo jeśli znajdzie się dobrego kredytowca i dobry bank to nie muszą zjadać wszystkich finansów, a są tacy bo Greg będąc doradcą nieruchomościowym zna i takich. Gorzej jak się trafi jakiś imbecyl z Bożej łaski i wywinduje ceny w kosmos. Tyle, że ja jestem strasznie przywiązana do tych terenów jakoś i ciężko mi myśleć o wyjeździe. Greg mądrala już był i wie czym to pachnie, mnie się nie pali choć fakt, że mimo wszystko na chwilę obecną lepiej dorobić się zagranicą niż w tym kraju, chyba że ma się nielada pomysł i niszę na rynku to ponoć wszystko jest możliwe...

to zależy: z perspektywy czasu myślę, że jak byłam młodsza powinnam była wyjechać ale zostałam w kraju: poszłam do pracy, potem prace zmieniałam i teraz w wieku 28 lat jakoś nie widzę swojej przygody za granica- czego bardzo żałuję.

Przecież jesteś w kwiecie wieku! A mówisz za przeproszeniem jak jakaś styrana życiem siedemdziesięciolatka.

Myślę, że to nie wiek decyduje o kwestii wyjazdu tylko perspektywa w jakiej potrafi postawić nas życie.

całe szczęście mamy ten dylemat za sobą,mam własny nowy dom,było ciężko,jest ciężko,i będzie ciężko jeszcze przez niecałe 9 lat,ale wyjazd za granice nie wchodzi u nas w gre.

masz rację ale jednak co studenckie szaleństwa to studenckie :) A teraz to już i facet i pies mnie na miejscu trzymają- na szaleństwa to był czas jak się nie było związanym tutaj :) Bo ja to bym z czystej przekory wyjechała: na rok- dwa lata- tak żeby zobaczyć jak to jest a nie na stałe czy w celach czysto zarobkowych- raczej tak: zaczepię się tu na 2 tygodnie -potem 2 tygodnie będę zwiedzać, jak kasy zabraknie - zostanę kelnerką a potem znowu zwiedzać :)

Facet i pies to naprawdę nie jest opcja, która mogłaby strasznie przywiązywać do miejsca (ich można spakować pod pachę i zabrać ze sobą). Mnie tu trzyma Dorotka (jej szkoła zajęcia taneczne itp.) i rodzina bo gdybym była tylko ja i Greg to na pewno skorzystałabym z opcji wyjazd w celach zarobkowych. Wtedy o wiele łatwiej byłoby i znaleźć pracę i mieszkanie i organizować powroty do Polski. Dziecko (choć nie wyobrażam sobie by mogło jej nie być) nasuwa tyle myśli że skutecznie wymiguję się od wyjazdu za granicę

Eh Artika, ja myślę, że ani dziecko ani pies ani facet nie przywiązuje: znam pary z dziećmi które pojechały, ułozyły sobie życie :) Dzieci mówią w 2 językach, poszły do nowej szkoły itd. Myślę, że to kwestia mentalności. W moim przypadku jest tak, że Konkubenta nie spakuję i nie wyjadę z nim bo on takim wyjazdom jest przeciwny - wiec albo z nim tu albo sama gdzies w świecie. Na razie wybór jest prosty :) POza tym nie chce rezygnować z pracy dla rocznej przygody - za bardzo lubię bezpieczeństwo :)

Zgadzam się zupełnie - też bardzo lubię bezpieczeństwo, choć ostatnio moje jest sukcesywnie podkopywane, ale nadal się mocno trzymamy. Sama sytuacja też mi jest bliska ;) nawet bardzo bliska.

Tyle, że są też osoby które wyjeżdżają mając w planach tylko rok a zostają na stałe...

Kwestia indywidualnego podjeścia do sprawy chyba i tyle...

Piszecie o wspólnym wyjeździe, więc spytam co jest gorsze?

- wyjazd taty za granicę i widywanie go np. przez 2 lata raz w miesiącu?

czy

- zabranie dziecka z miejsca, które zna, ze szkoły, od rodziny na 2 lata po to, by zarobić na mieszkanie, a potem powrót?

Mnie się wydaje, że jednak to drugie wyjście może być niemniejszą traumą dla dziecka...

I jeszcze jedno pytanie: skoro nie wyjeżdżać, a sytuacja mieskzaniowa jest cieżka, to w takim razie jak zapewnić godny byt, własny kat rodzinie? Bo przecież z nieba nic nie spadnie...?

Bo widzę, że muszę dodać, że mi nie chodziło o wyjazd dla przygody, tylko o fakt, że trzeba walczyć o swoje marzenia. W naszym kraju człowiek niestety staje przed wyborem:

- albo siedzisz w wynajmowanym czy gdzieś u rodziny do końca życia

- albo bierzesz kredyt na 30 lat i nie wiesz, czy go spłacisz

- albo jedno z rodziców, zwykle ojciec, wyjeżdża, by zapewnić dom rodzinie.

Co zatem wybrać? Sentymenty i serce czy rozum i godną przyszłość także dla dzieci?

wzięliśmy kredyt na 30 lat. wraliśmyyjazdu za granicę nie braliśmy pod uwagę.

A co jeśli ktoś do kredytu się nie kwlaifikuje? Teraz są takie wymagania, że trudno w ogóle dostać taki kredyt...

Ja podchowam drugie dziecko i zoabczę jaką będziemy mieli sytuację, jeżeli bardzo ciężką,

Spakuję rodzinkę i wyjeżdżamy za granicę (o ile tylko ktoś nam dach nad głową tam zapewni i pracę choćby dla jendego- myślę tu o Niemczech)

Moj mąż jest tego samego zdania. A wrócić zawsze mamy do czego.