Nasze przerażające opowieści KONKURS - Forum

RANO UBIERAJĄC SYNA DO PRZEDSZKOLA USŁYSZAŁAM, PRZERAŻLIWY KRZYK /-POMOCY, RATUNKU/

PO CHWILI NASTĘPNY. ZACZEŁAM NASŁUCHIWAĆ Z KTÓREGO MIESZKANIA, DOBIEGA TEN KRZYK.  PO CHWILI, GDY WYSZŁAM Z MIESZKANIA SWOJEGO ,ZORIENTOWAŁAM SIĘ, ŻE KRZY O POMOC DOBIEGA Z PARTERU.

ZESZŁAM Z SYNEM NA PARTER, PODESZŁAM DO DRZWI SĄSIADKI OTWORZYŁAM JE /NIE BYŁY ZAMKNIĘTE/

I ZOBACZYŁAM NAJPIERW DWOJE MAŁYCH DZIECI STOJĄCYCH W PRZEDPOKOJI I PŁACZĄCYCH /DO KTÓRYCH DOŁĄCZYŁ MÓJ SYN/ A PÓŻNIEJ MATKĘ I DZIECKO , KTÓRE DOPIERO SIĘ URODZIŁO W KAŁUŻY KRWI NA ŁÓŻKU.   BYŁ TO DLA MNIE HORROR.

WEZWAŁAM POGOTOWIE. DZIECKO BYŁO SINE, ODWRÓCIŁAM JE NA BOK I ZACZEŁAM OKLEPYWAĆ, PO CHILI ZACZĘŁO PŁAKĆ. ZNALAZŁAM RĘCZNIK I GO OKRYŁAM ORAZ ZAWIĄZAŁAM PĘPOWINĘ ALE NIE ODCINAŁAM.

PRZYJECHAŁO POGOTOWIE I ZABRAŁO MATKĘ I DZIECKO DO SZPITALA. DOWIEDZIAŁAM SIĘ, ŻE DOBRZE ZROBIŁAM, ODWRACAJĄC ZIECKO NA BOK, BO ŚLUZ Z NOSA ODPŁYNĄŁ I DZIECKO MOGŁO ODDYCHAĆ.

DWOJE DZIECI ODPROWADZIŁAM DO INNEJ SĄSIADKI EMERYTKI A SAMA Z SYNEM POSZŁAM DO PRZEDSZKOLA I DO PRACY / BYŁAM JUŻ SPÓŻNIONA/. PO DRODZE LUDZIE MI SIĘ PRZYGLĄDALI ALE JA BYŁAM CHYBA W SZOKU NIE ZWRACAŁAM NA TO UWAGI. GDY PRZYSZŁAM DO PRZEDSZKOLA ZOBACZYŁAM,ŻE MAM CAŁE RĘCE WE KRWI. ZROZUMIAŁAM, DLACZEGO LUDZIE  SIE MI PRZYGLĄDALI. UMYŁAM RĘCE I POSZŁAM DO PRACY.

To było już dość dawno, ale pamiętam to do dzisiaj...

Pare lat temu wybrałam się na spacer z koleżanką po osiedlu. Zbliżał się wieczór, ale było lato, więc idealna pora na spacery.

Po jakimś czasie spacerowania zauważyłyśmy coś dziwnego, początkowo myślałam, że mi się wydaje, dlatego upewniłam się, pytając koleżanki. Obie zgodnie przyznałyśmy, że od pewnego czasu idzie za nami czarny kot...Pomyślałyśmy, że wmawiamy sobie i postanowiłyśmy usiąść na ławce, żeby rozwiać nasze wątpliwości - kot przejdzie obok i już więcej go nie zobaczymy. Jednak stało się inaczej... gdy tylko usiadłyśmy na ławeczce, kot także przystanął i usiadł kawałek od nas, tak jakby czekał na nas. Długo nie zastanawiając się wstałyśmy i poszłyśmy dalej, kot za nami..W pewnym momencie wyprzedził nas i stanął przed nami. Stanęłyśmy jak wryte! Czarny kot stanął przed nami tak jakby zagradzał nam drogę. Po chwili zaczął powoli iść i co chwilę zatrzymywał się i patrzył, czy idziemy za nim. Postanowiłyśmy, że pojdziemy za nim, bo zaintrygowała nas ta cała sytuacja. Szłyśmy tak spory kawał, po jakimś czasie kot skręcił w polną ścieżkę, zaczęło się już ściemniać, więc zastanawiałyśmy się, czy dalej za nim iść, ale ciekawość wzięła górę. Kot cały czas odwracał się i zwalniał, sprawdzając czy za nim podążamy. Zrobiło się już calkiem ciemno i powoli zaczęłyśmy tracić go z oczu, jednak po chwili poczułyśmy straszny smród...był obrzydliwy, aż zatykało nos i oczy..Dopiero po chwili zorientowałyśmy się, że kot przyprowadził nas pod wielkie drzewo, gdzie na jednej z gałęzi wisiał zabity inny kot...to było okropne, byłysmy przerażone i od razu stamtąd uciekłyśmy... Biegłyśmy ile sił w nogach a za nami ten czarny kot, który nas tam przyprowadził...Postanowiłyśmy się rozdzielić i każda pobiegła w swoją stronę, w ten sposób zgubiłyśmy czarnego kota.

Następnego dnia postanowiłyśmy, że wrócimy tam, żeby pochować godnie kota wiszącego na gałęzi i zgłosimy całe zdarzenie na policję, że ktoś bestialsko zabił kota na naszym osiedlu! Jednak, gdy tam wrociłyśmy kota na drzewie już nie było..ktoś musiał być tu przed nami...?

Po tym zajściu miałyśmy takie uczucie jakby  tamten czarny kot zaprowadził nas tam by pokazać co się tam stało. To było strasznie dziwnie i przez jakiś czas ciągle zastanawiałyśmy się nad sensem tej całej sytuacji... Nigdy więcej już nie widziałyśmy tamtego czarnego kota w naszej okolicy...

Płakała. Nie mogła uwierzyć w to, co on zrobił. Czuła na sobie zimne krople deszczu, nie zatrzymywała się. Mijała kolejną nieznaną uliczką wciąż mając przed oczami ten sam widok - swoją największą miłość, jego twarz, duże oczy i tą śmieszną czampkę z ogromnym pomponem a obok... ona. Całowali się, nie miała wątpliwości. Tak chciała mu wierzyć ale on ją oszukał. Usłyszała grzmot. Spojrzała w księżyc prześwitujący przez chwilę zza chmur. Nadal szła szybkim krokiem, próbując wyrzucić ze swojej głowy okrutny obraz. Było jej zimno, czuła na plecach swoje mokre włosy, nie przejmowała się kałużami - jej buty robiły się już miękkie od wilgoci. Skręciła w kolejną uliczkę. Poczuła zimny dotyk na plecach. Gwałtownie się obróciła. "To chyba jakaś paranoja" - pomyślała. Zwolniła jednak oglądając się za siebie co parę kroków. Musiało być już sporo po północy. Wsadziła rękę do kieszeni szukając telefonu. "Gdzie ja go zostawiłam?" - spytała samą siebie. "Jak ja teraz wrócę do domu? Nie mam jak zadzwonić po taksówkę". Przystanęła. Zdjęła z ramienia torebkę i oparła się o wilgotną ścianę. Torebka również była pusta. "Co za bydlak, ukrał mi telefon, pieniądze, dokumenty! I jeszcze mnie zdradził..." - znów poczuła, że łzy napływają jej do oczu. Rzuciła torebką o ziemię i kucnęła zakrywając twarz dłońmi. Chwilę płakała. Uniosła głowę wpatrując się w czarne niebo. "Klucze od domu! Trzymałam je w małej kieszonce, na pewno jej nie zauważył" - ocknęła się i sięgnęła po torebkę. Nigdzie jej jednak nie znalazła. Przeraziła się. Wstała i poczęła wodzić wzrokiem dookołą siebie. Oprócz braku torebki zauważyła coś jeszcze - uliczka była coraz ciemniejsza, ciaśniejsza i zupełnie obca. "Może lepiej zawrócę" - uznała i ruszyła prawie biegiem. Skręcała w kolejne uliczki ale wszystkie były takie same, nigdzie nie było widać znajomego domu, jakiegoś wyjścia, ogrodu, ławki czy choćby człowieka. Wtem jednak zmieniło się to otatnie. Przed nią wyrósł wysoki, niegrabny, mało sympatyczny z wyglądu mężczyzna. W pierwszej chwili chciała uciekać, nie wiedziała jednak gdzie, wzięła więc głęboki oddech i spytała: "Czy wie pan, jak mogę dostać się do centrum?" Mężczyzna uśmiechnął się krzywo. Wskazał na jakiś punkt znajdujący się za dziewczyną. Ta automatycznie obróciła się. Dziwny człowiek bezsprzecznie wskazał na... ścianę. Gdy już miała domagać się wyjaśnień zauważyła, że mężczyzna ziknął. Chwilę go szukała po krętych uliczkach ale nigdzie go nie było. "To jakiś żart?" - spytała samą siebie. Szukała więc jakichkolwiek drzwi w które mógłby wejść. Ze zdziweniem uznała, że mimo wielu ścian żadnych drzwi nigdzie nie było. Oszołomiona wróciła do charakterytsycznej ściany wskazanej przez budzącego odrazę człwoieka. Chwilę stała przed nią trzęsąc się z zimna a może ze strachu. Deszcz już nie padał. Czy przestał teraz, czy dużo wcześniej - tego nie wiedziała. Czuła się jak we śnie, zrobiło jej się słabo. Oparła się twarzą o ścianę. Wbrew pozorom nic się nie stało. Stała tak krótką chwilę. Ktoś ją chwycił za gradło. Poczuła ból, czuła, żę się dusi. Szarpała się nie mogąc wykrztusić ani słowa. Próbowała chwycić za ręce oprawcę, czuła jednak, że przegra. Chciała się bronić, szarpała się jeszcze chwilę, spojrzała tylko na ścianę a na niej widziała cień -postać z wielkim pomponem na głowie.

Miałam 8 lat i byłam najstarszą  rodzeństwa.Mieszkaliśmy razem z rodzicami i babcią w domu na wsi.Miesliśmy duze podwórko i 2 ogrody.Ale jak to na wsi jest zawsze było duzo do pracy.Razem z młodszym rodzeństwem bawiliśmy sie na podwórku. W tym czasie mój ojciec przygotowywał drewno na deski.Na początek trzeba było ociosać konary a następnie "pokroić" drzewo na deski.Było popołudnie i świeciło słońce.Pamietam że było to na początku lata.Zaczął padać lekki deszczyk.I nagle krzyk.

Wybiegliśmy zobaczyć co się stało.Ojciec trzymał się  za lewą rękę, unosił ją do góry .Była cała we krwi.Mama zaczeła panikować, jak to zwykle robiła.Babcia szybko przyniosła bandaże i instruowana przez tatę zawiązywała mu rękę.

Okazało sie ze tata pracujac przy krajzedze, popychajac drzewo przez nieuwagę obciął sobie kawałek kciuka.

Babcia pobiegła do domu po dokumenty i kluczyki do samochodu a nam tylko krzyknęła, bysmy się nie zbliżali do krajzegi.Mama jak dotarło do niej co sie stało zaczęła szukać ucietego palca.Podeszłam do niej i pomagałam szukać.I znalazłam.Wzięłam go delikatnie w palce, był ciepły i szybko dałam mamie.Potem oboje z tatą pojechali do szpitala.Oczywiscie mama prowadziła bo tata nie byłby w stanie.I tak zaczęła się czarna seria.

Moja mrożąca krew w żyłach historia z życia wzięta,
oj trudno będzie, trudno!
Skąd ta trudność - bo takiej strachliwej jak ja,
to wiele życiowych sytuacji  do rangi koszmarnych już urosło, a jak znam życie
- lista takich otwarta.
Ale ok, poszperam w myślach
i mój number one
z życia wziętych koszmarnych sytuacji
w kilku słowach zdradzę
 ..................

Ot proszę bardzo:

czas akcji:  ubiegłoroczne lato

miejsce akcji: moje mieszkanie w zwyczajanym mieście, gdzieś na Kujawach

bohaterowie: w roli głównej córka, ja,
                     role drugoplanowe: sąsiedzi, "fachowiec" od stolarki

informacja dodatkowa, ale jakże ważna: zbierzność akcji i bohaterów celowa,
a, historia oparta na wydarzeniach prawdziwych (bez "upiększania!"!!).


Nic nie zapowiadało, że ten dzień przysporzy mi tyle nerów, a te jak zwykle znajdą swe odbicie w dodatkowych kilku siwych włosach (już niedługo, w obliczu tylu zmartwień i kłopotów, to chyba na farbę do włosów nie zarobię). Poźno się wczoraj położyłam spać, bo trochę dodatkowego sprzątania było, ale sprzątałam z zapałem i uśmiechem na twarzy, bo w końcu są, w końcu je mam, te na które tak długo odkładałam pieniądze, rezygnując z wielu rzeczy, a ostatnio  kupienia nowych ciuszków na lato, a te w pełni było. Co to takiego - dla Was banalnie pewnie zabrzmi - ale dla mnie absolutnie nie - to nowe drzwi wejściowe do mojego mieszkania. No w końcu są porządne, bezpieczne - tak jak być powinno. Mimo nie wyspana wstałam, jak zwykle przed szóstą rano, bo tego dnia wybierałam się z córką na wizytę do lekarza - na badanie, na które czekałyśmy 5 miesięcy i dziś właśnie się doczekałyśmy - dziś jest termin (o zgrozo swoją drogą, jak się długo czeka na badania, na wiztyty u specjalistów z dzieckiem). Pierwsze moje kroki - na przedpokój i uśmiech, jak ładnie wyglądają moje nowe drzwi! Potem łazieneczka, obowiązkowo kawka. W dobrym nastroju, popijając swoją czarną "przyjaciółkę", przygotowywałam śniadanko dla mnie i córki. W tym czasie moja pociecha obudziła się. Dalej wiadomo: śniadanko, łazienka, ubieranie się, w między czasie trochę i pospieszanie córki - byśmy zdąrzyły, bo dojechać trzeba na drugi koniec miasta. I punkt, co prawda jeszcze nie ten kulminacyjny, nie ten, co mi krew w żyłach zmroził, ale uwieźcie, że koszmarny, a jakze - czesanie mojej Kólewny. A u tej mojej Królewny włosy do pasa i każde czesanie ranne, to choćby z największą deliaktnością z mojej strony wykonywane, to u córki bunt. Ta nie chce się czesać i już! Ale mając tak od zawsze i na to przygotowana byłam - czas na przekonywanie, że uczeszymy raz dwa doliczony był. Ok, wystrojone, wyczesne i z książeczką zdrowia w ręku czas wyjść na autobus. Zadowolenie na mojej twarzy, że całkiem sprawnie ranek nam przeszedł, że w końcu doczekałyśmy się terminu wizyty, że słońce pięknie juz świeci i będzie kolejny wspaniały dzień i że te nowe drzwi mamy w mgnieniu oka przerodziło się w bezdradność, strach, niepokój i wszelkie nazwane i nienazwane złe emocje. Otwieram drzwi, zamek jeden, zamek drugi, zamek trzeci i wychodzimy mówię do córki. Klamka ... a drzwi ani rusz.... to ja znów ciągnę mocniej a one ani rusz .... ciągnę coraz bardziej nerwowo one ani rusz. Córka mnie pospiesza, niecierpliwe przebierając nóżkami, toteż ciągnę, ale drzwi nadal ani rusz. Ciągnę i ciągnę, a im dłużej, tym bardziej wystraszyłam się, że na dobre z nimi coś nie tak, a do tego córki zniecierpliwienie przerodziło się w strach wypisany w oczach, czemu pewnie i ja byłam winna, bo nie skryłam tego, że samą mnie ta sytuacja wystraszyła. Totalnie nie wiedziałam co zrobić. Córka już płakała, nie ma się co dziwić - dla sześciolatki widok tak zdenerwowanej mamy ten płacz wywołał, a z drugiej strony pewnie i ona zdała sobie sprawę z sytuacji, że nie możemy wyjść z własnego domu. Opanowałam się nieco i i choć trochę uspokoiłam córkę. Ale szczerze, to byłam tak bezradna, a bezradnosci rzadko się poddaję, bo ja sama - samotna mama, to z wieloma rzeczami poradzić sobie juz w życiu musiałam solo bez "chłopa", toteż postawiłam się do tzw. "pionu" i uspokajającym tonem powiedziałam do córki, ale i do samej siebie: zaraz coś mama poradzi. Na niewiele się to zdało, bo córkę opanował atak strachu, totalny płacz ze spazmami, aż się zanosiła. Ja za telefon - dzwonię do firmy, która mi te drzwi (od tego monetu celowo juz nie nazywane przeze mnie wymarzonymi, bo jakie one tam wymarzone - jak się otworzyć nie chcą nawet!) wczoraj wstawiła - a tam co: że to nie możliwe, że się nie chcą otworzyć, że oni podjechać nie mogą, bo są na robocie poza miastem - może jutro. Jak to jutro?! To ja i córka mamy być uwięzione we własnym domu. Nic mi nie pomogli, a uwięzienie stało się faktem. Niestety nie mam rodziny (poza mamą), więc i taka droga pomocy odpada. Jedyne co mi przyszło na myśl - sąsiedzi. Nasłuchiwałam, jak dobrze, że nie musiałam długo czekać - sąsiad z mojego piętra wychodził z domu - krzyczałam przez drzwi, że proszę o pomoc i jaki mam problem. O jaka ulga - kazał się nie martwić, że coś poradzi. Chwyciłam się tej myśli, ale uspokoić nie mogłam, bo nie dawałam rady opanować ataku paniki u córki. Co robić? Przytulać, głaskać, zapewniać, że już dobrze, że zaraz drzwi się otworzą i z domku wyjdziemy ....... Trochę się to udało, jednocześnie czekałam, czy sąsiad coś wymyśli. Postanowiłam, że jeśli nie uda mi się do końca dziecka uspokoić - nie mam wyjścia - jedynie telefon na pogotowie, bo sam płacz niebezpiecznym nie jest, ale to zanoszenie się i trudność w łapaniu oddechu mnie niepokoiła. Ale jak jak lekarz wejdzie, kiedy drzwi otworzyć nie można.  Na szczęście córka uspokajała się, a i do tych drzwi pukać ktoś zaczął - to sąsiad. Co za szczęśliwy zbieg okolicznosci, normalnie, aż niemożliwe, pomyślałam,  a jednak - piętro poniżej siąsiedzi własnie dziś fundowali sobie też wymianę drzwi. Robiła to u nich inna firma (jak się potem okazało bardziej solidna, bo takiej usterki oni nie mieli). "Fachowcy" piętro poniżej pracujący zgodzili się pomóc (no oczywiscie sąsiad przyleciał przez drzwi pytać, czy jestem finansowo przygotowana, bo oni za chwilkę podejdą, ale potraktuja to jako fuchę). Tak, tak ! Zapłacę, tylko niech otworzą te przeklęte drzwi!. Podważanie futryny i niemal wywarzenie drzwi - ale udało się. Oczywiście, że termin wizyty nam przepadł, bo już niemal do samego wieczora trwało przywrócenie do sytuacji, by drzwi były zamontowane jak należy i jak należy otwierały się i zamykały. Zrobili mi to "fachowcy" zaporzyczeniu od sąsiadów poniżej, jak skończyli u nich swoją pracę. Drzwi mnie kosztowały niemal podwójnie, a z firmą, która mi tą fuszerkę zrobiła - tu niestety, nic nie wywalczyłam żadnej reklamacji, żadnej reakcji - to dopiero był koszmar i osiagnęli, co chcieli - odpuściłam, bo stres to był dla mnie ogromny. Po tym dniu, kiedy zostałyśmy z córką uwięzione we własnym domu - przez wiele, wiele dni jeszcze córka czuła się niepewnie, gdy następował moment otwierania drzwi. A ja  - dorosła baba, a drzwi nieraz mi się jeszcze śnią - że pożar wbucha, a ja z córką nie mogę uciec, bo drzwi się nie otwierają i inne takie koszmary, w których w roli głównej moje drzwi wejściowe do mieszkania. I  cała ta historia i te koszmary senne, ta krew w żyłach mi zmroziły na dobre.

Przerażająca (ale prawdziwa) historia dotycząca moich znajomych
Zbliżył się do okna, gdy nagle poczuł, że jego nozdrza zaczyna wypełniać znajomy, nieprzyjemny zapach. Jeszcze łudził się, że to tylko złudzenie, że jego nos w połączeniu z przewrażliwionym umysłem płata mu figle, ale w głębi duszy wiedział, że rzeczywistość jest inna. W panice odwrócił się i ujrzał pierwsze smużki szarego dymu unoszące się nisko nad podłogą i pełznące w jego stronę. Krew zastygła mu w żyłach. Jak macki ośmiornicy... - przemknęło mu przez głowę. Chciał krzyknąć, ale gryzący dym sprawił, że rozkaszlał się gwałtownie. Nie tracąc ani chwili rzucił się w stronę kuchni, skąd wypełzała dymna ośmiornica. Niestety, kiedy stanął w progu, ujrzał scenę, którą znał już bardzo dobrze... Nie panując nad sobą, wrzasnął ile sił w płucach:
- Miećka, a żeby cię jasna cholera wzięła! Znowu oglądasz "Ojca Mateusza" a tu się garnek z krupnikiem przypala! Trzeci raz w tym miesiącu!

Rzeczywiście straszna historia. nie iwem co ja bym zrobiła w takiej sytuacji.

Moja prawdziwa opowieść na szczęście nie jest jak z książki Stephena Kinga ale byłoto naprawdę nie miłe i do dzisiaj odwracam się sprawdzić czy nikt za mną nie idzie.

Wydarzyło się to jakieś 9 lat temu. Pracowałam w całodobowym centrum stomatologicznym. Tego wieczora wracałam z pracy przed godziną 23. Z przystanku tramwajowego do domu miałam pieszo jakieś 10 minut. 

Wysiadając z tramwaju zrobiłam się dziwnie zdenerwowana, jakby podświadomie poczułam że coś się wydarzy złego. Nagle nadbiegł młody chłopak i zaczął wyrywać mi plecak. Szarpałam się z nim mimo że nic cennego wtedy w nim nie miałam. Wdałam się z nim w dyskusję. Pamiętam że miał białe włosy i oczy bez wyrazu. Kilkakrotnie powtarzał żebym oddała plecak bo ma nóż. W końcu odpuściłam i wupuściłam plecak. Przyjechała policja a ja byłam jak zahipnotyzowana. Nie mogłam uwierzyć że to się stało. Byłam zdenerwowana, bez nadzieji, załamana. Na drugi dzień czułam się naprawdę paskudnie. Wtedy zadzwoniła jakaś kobieta która znalazła mój kalendarz. Idąc po odbiór swojej rzeczy wzdłuż torów tramwajowych znajdywałam swoje rzeczy: wizytówki, długopisy.

Straciłam piękny plecak którego nie odzyskałam, portfel z kartami kredytowymi których nie mógł użyć. W portfelu była tylko złotówka. Straciłam też kurtkę. Była przecięta prawie na 10 centymetrów wzdłuż kieszeni... uświadomiłam sobie że on naprawdę miał nóż.

Od tamtej chwili unikam tego miejsca w godzinach wieczornych i zawsze odwracam się za siebie. Czuję strach i niepokój gdy ktoś za mną idzie.

"Będąc małą dziewczynką"jeżdziłam co roku na wakacje do mojej babci na Podlasie.babci dom to wyjątkowa budowla.Mały drewniany domek położony w środku lasu.Z zewnątrz jak pałac,w środku jak staropolski dworek.Jeżdziłam zawsze chętnie bo babcia jako wyjątkowa osoba kochała książki i potrafiła nas tą miłością zarazić.Wieczorami,przy blasku lampy czytała nam niestworzone historie lub opowiadała bajki wymyślone prze siebie.Bajki były często pełne krasnoludów,strzyg i czarownic.Myśmy słuchali ich głęboko zakopani pod pierzynami z uszami czerwonymi z wrażenia.Zasypialiśmy szybko szczęśliwi,że to tylko bajka.Pewnej nocy obudził mnie hałas.Szuranie bieganie po strychu było głośne i niesamowite.Jakieś piski.krzyki.Zerwałam się z łóżka i szybko pobiegłam do sypialni babci.Włosy stanęły mi dęba.Strach ogromny.Wpadłam jak burza do babci z krzykiem-babciu duchy,duchy na strychu!Babcia ze stoickim spokojem zapaliła lampę ,wzięła mnie za rękę i powiedziała.Chodż kochana-zobaczymy te duchu i przepędzimy je jak będzie taka możliwość!Poszłyśmy.Dla mnie ta droga na strych to była jak wyprawa na szczyt szklanej góry.Krok do przodu-krok do tyłu.Weszłyśmy na strych,babcia zapaliła światło i....Okazało się,że na strychu od wielu miesięcy mieszkały łasice,o których babcia mi nie powiedziała.Zza szafy przywitała nas gromadka zwierzątek wystraszonych nie mniej niż ja.Roześmiałam się szczęśliwa ,że nic mi nie grozi i poszłam spać.Od tej pory,gdy na strychu naprawdę zamieszkały duchy ja bym w nie nie wierzyła!

Najbardziej mrożąca krew w żyłach historia ??
Poniższa sytuacja miała miejsce dwa lata temu, mój kochany chciał mi zapewnić trochę dodatkowych atrakcji i zabrał mnie do... automatycznej myjni samochodowej. Nie wiedziałam oczywiście na co się pisze. Auto to seicento van czyli z kratką z tyłu - miejsca w środku mało na maxa. Ja zacięty wróg małej ilości przestrzeni, ocierająca się o klaustrofobię.
Mój mądry chłopak o tym doskonale wiedział, ale i tak postanowił mi pokazać jak fajnie wygląda mycie samochodu od środa. Wjechaliśmy do środa, te wielkie " walce" uruchomiły się i zaczęły jechać w naszą stroną, otoczyły samochód ze strony kierowy, pasażera i przednią maskę. Od razu poczułam się jak w zamkniętej puszce, zrobiło mi się słabo i w tym momencie te cudowne maszyny zaczęły strzelać pianą na samochód, bo chwili wszystkie szyby były zakryte przez pianę , a maszyny huczały mi za uszami. Wpadłam w panikę, zaczęłam autentycznie się dusić, próbowałam otworzyć drzwi, ale się nie dało, chłopak nie mógł mnie uspokoić, a ja nie mogłam nawet się schować z tyłu bo ta okropna kratka blokowała dostęp. Byłam przerażona, nie mogłam złapać tchu. Po wyjechaniu z tej myjni płakałam jeszcze przez kilkanaście minut i byłam taka roztrzęsiona, że przez cały wieczór nie mogłam się uspokoić. Do tej pory jak o tym piszę od razu robi mi się duszno. Brrrr masakra

Szliśmy cała paczka z niedzielnej dyskoteki. Grupka była spora. W skład Naszej brygady wchodziły praktycznie same siedemnastolatki.Czułam sie pewnie i nie przejmowałam się niczym. Nawet tym ze jakiś samochód zatrzymał się na poboczu drogi.Przeszliśmy koło niego nie zwracają uwagi kto siedzi za kierownicą.  W czasie drogi do domu nasza grupka topniała i co krok ubywało Nam towarzyszy. W pewnym momencie zostałam tylko ja i moja sąsiadką. Weszłyśmy w Nasza ulice która była oświetlona ale co druga lampa nie świeciła. Idąc spokojnym spacerkiem rozmawiałyśmy o dyskotece. Pe pewnym momencie zaniepokoił Nas dziwny odgłos jadącego samochodu. Ale odwróciłyśmy sie i nie widziałyśmy świateł. Moja koleżanka stwierdziła ze pewnie ktoś wyjechał z jakiegoś podwórka i zapomniał włączyć światła. Szłyśmy dalej ale atmosfera robiła sie coraz bardziej dziwna....nagle! zobaczyłyśmy toczący sie powoli za nami samochód bez włączonych świateł.Był bardzo blisko Nas . Zaczęłyśmy biec co chwile odwracałyśmy sie by zobaczyć jak daleko samochód jest od nas i kto siedzi w samochodzie.Jak na złość w pobliżu nie było domów a lampy zasłaniały wysokie drzewa. Biegłyśmy przerażone.Dobiegłyśmy do opuszczonego domu.  Liczyłyśmy na to ze osoba w samochodzie nie wie o tym ze w tym domu nikt nie mieszka. Samochód stał przez chwile.Usłyszałyśmy trzaśniecie drzwi.Przerażone pobiegłyśmy na ogród. Schowałyśmy sie w w krzakach. Ktoś krzyknął:"Dziewczyny!Ej macie papierosy?"Siedziałyśmy cichutko.Żadna z nas nie znała tego głosu. Po chwili usłyszałyśmy tylko jak kierowca dodaje gazu i odjeżdża.  Noc była bardzo ciemna .Nie widać było gwiazd ani księżyca. Brnęłyśmy w skropioną deszczem wysoka trawę. Zdecydowałyśmy iść ogrodem a potem polami. Byłyśmy już blisko Naszych domów a na drodze nie było nikogo. Weszłyśmy na jezdnie rozglądając sie nerwowo.Gdy pochodziłam pod bramkę prowadzącą na moje podwórko przejechał szybko jakiś dostawczy samochód. Już byłyśmy pewniejsze i mniej przerażone. Koleżanka stała jeszcze chwilkę ze mną . Rozmawiałyśmy o tym co nam sie przydarzyło i co mamy teraz zrobić. W tedy zobaczyłyśmy w słabym świetle latarni że ten samochód wraca.Nieoświetlony i porusza sie bardzo powoli jak by kogoś szukał. Złapałam koleżankę za rękę i weszłyśmy na podwórko. Wiedziałyśmy że chodzi mu o  NAS. Schowane za czereśnią patrzyłyśmy kto to jedzie tym samochodem.  W środku siedział jakiś mężczyzna. Jedyne co zauważyłyśmy że palił papierosa i miał uchylona szybę.  Koleżanka weszła ze mną do domu.Nie zapaliłyśmy  świateł by nie wiedział do którego domu weszłyśmy. Nie chcąc straszyć rodziców koleżanka zadzwoniła do Nich i powiedziała ze nocuje u mnie. Gdyby rodzice wiedzieli co nas spotkało nie dali by Nam już wychodzić. my same zaczęłyśmy bardziej zwracać uwagę na to co sie do koła Nas dzieje i zrezygnowałyśmy z samotnych spacerów ciemną nocą.

Było to jeszcze w czasach mojego dzieciństwa. Zapowiadał się ciepły poczatek lata. Obie z moją młodszą siostrą nudziłyśmy się paskudnie. Dobry kawałek od naszego domu, wśród łąk i krzaków płynie mała rzeczka. No prawie rzeczka. Tak mała że w upalne i suche lato woda wysycha. Ale czasami można tam złapać nawet rybę. Przez tą rzeczkę, jak pewnie przez wiele innych rzek, przechodzi mostek na drugą stronę. Na tym mostku jest zastawka. To coś takiego gdzie dechamy zasłania ktoś przepływ przed mostkiem i wtedy gromadzi się woda a po drugiej stronie płynie cieniutkim strumieniem. Czasem zbierałyśmy tam całe garście ślimaków.A wśród wodorostów pływały pijawki. Po drugiej stronie mostu gdy wezbrała woda można było się nawet wykąpać.Oczywiście pod nadzorem rodziców. No więc dzień był ciepły, postanowiłyśmy wyrwać się na trochę i zobaczyć jak tam woda na zastawce. Zmęczyłyśmy się trochę drogą, bo jednak kawałek było a moja siostrzyczka była jeszcze mała, miała może ze cztery latka. Usiadłyśmy na moście, woda wyjątkowo sięgała wysoko, tak że siedząc mogłyśmy moczyć sobie stopy. Nagle mała pochyliła się chcąc zamoczyć sobie rączki i rymc! Zrobiła fikołka w tą głęboką wodę. W pierwsze chwili zniknęła mi z oczu. Wokół nie było nikogo. A i krzaki w zdłuż rzeki zasłaniały wszystko. Wiedziałam że moj krzyk nic tu nie pomoże. Musiałam działać! Pływać nie umiałam. Mała zaczęła machać łapkami, widziałam jej przerażoną twarzyczkę. Wszystko działo się w oka mgnienu. Wysadziła na chwilę łapki z wody, chwyciłam i z całych sił wyciągnęłam na most! Przytulałyśmy się i trzęsłyśmy jeszcze przez chwilę. Potem ze strachem ale musiałyśmy wrócić do domu. Z małej leciało jak z kury! Mama właśnie położyła się trochę bo dokuczał jej silny ból głowy. Stanęłyśmy przy niej, ona usiadła i aż złożyła ręce jak do modlitwy z wrażenia, jak opowiedziałyśmy jej naszą przygodę. I wyobraźcie sobie że migrena przeszła jej jak ręką odjoł. Tylko mnie lanie nie ominęło..Ale tą historię pamiętam do dziś! Dobrze że skończyła się szczęśliwie.

To zdarzenie miało miejsce kilka lat temu…

Obudził mnie sms:„Dziś jest ten dzień. Możesz zacząć się bać!”. Nie znałam numeru. Pewnie jakaś pomyłka - pomyślałam. Podczas przygotowywania śniadania zapomniałam o tym incydencie. Myślałam o planach na ten dzień. Sprzątanie, zakupy, gotowanie… Pojutrze przyjeżdża moja ciocia Stanisława. Dom musi do tego czasu lśnić, przecież ona będzie zaglądać nawet pod łóżko. Ostatnio zauważyła pyłek kurzu na obrazie, skomentowała to słowami: „Kochana jesteś złą gospodynią, jak się nie będziesz starać to zostaniesz starą panną…”. Nie chciałam tego usłyszeć po raz drugi... Nie układało mi się wtedy z mężczyznami, zwalałam to na przepowiednie cioci i wierzyłam, że jak tym razem mnie pochwali to znajdę męża :). Odkurzyłam pokoje, ścierałam kurze, wieszałam firanki, gdy usłyszał dźwięk sms-a: „Boisz się? Na pewno w nocy będziesz się bać więcej”. Ten sam numer z którego był wysłany „pobudkowy sms”. Ktoś robi sobie żarty pomyślałam, ale mi w ogóle nie było do śmiechu… Oddzwoniłam na wskazany numer – ale telefon był wyłączony, próbowałam jeszcze później kilka razy na próżno. Najchętniej nigdzie bym dzisiaj nie wychodziła, ale musiałam zrobić zakupy. Nazajutrz wszystkie sklepy miały być zamknięte. Nie chciałam odwoływać wizyty cioci – co jej powiem boję się smsów. Pomyśli, że całkiem zwariowałam i już nigdy nie znajdę męża. „Weź się w garść. Ktoś robi sobie głupie żarty. Trzeba zrobić zakupy i upiec sernik ulubione ciasto cioci” – pomyślała. Ubrałam się, wyszłam z domu rozglądając się za siebie.,, Byłam niespokojna, nie mogłam się skoncentrować… Myślami wracałam do anonimowych smsów. "Ktoś mnie straszy? Któż to mógł być? Nie mam wrogów! Może któryś z moich byłych chłopaków?" Przyszedł kolejny sms o treści: „Stęskniłaś się? dzisiaj się na pewno spotkamy. Odwiedzę Cię! To będzie dla Ciebie straszne spotkanie…” Dzwoniłam pod numer anonimowego nadawcy. Nadaremno - telefon był wyłączony. Ktoś włączał telefon tylko po to, aby wysłać do mnie pogróżkowe smsy. Byłam roztrzęsiona, biegiem dotarłam do domu, pozamykałam drzwi… Nie kupiłam wszystkiego z listy… Siedząc na kanapie czytałam smsy, próbowałam się dodzwonić do nadawcy. Nadal telefon był wyłączony. Siedziałam na kanapie do 23:00. Trzymając komórkę i największy nóż koło siebie. Nie włączyłam telewizora, ani radia. Wiedziałam, że muszę stoczyć walkę z istniejącym wrogiem. Nie wiedziałam czy to żarty, pomyłka, czy zemsta… Bałam się, byłam przerażona „Co się ze mną stanie? Jak usłyszę jakiś głos zadzwonię na policję! Nie pozwolę się zastraszać! Jutro zgłoszę się na policję! Czemu dzisiaj tego nie zrobiłam? Bo myślałam, że to żart! Czemu nie zadzwoniłam do przyjaciół? Teraz siedzę tu zupełnie sama, jakiś psychopata może mnie dorwać…” - tysiąc myśli przychodziły mi do głowy. Aż zasnęłam w telefonem komórkowym w ręce… obudził mnie dźwięk smsa. W mieszkaniu było ciemno, na dworze też... Czytałam smsa, trzymając telefon roztrzęsionymi rękami „Jestem już u Ciebie w mieszkaniu, możesz się ze mną przywitać”. Przeraził mnie ten sms... „”Jak mogłam zasnąć!"– obwiniałam siebie. Oddzwoniłam na numer nadawcy sms. Usłyszałam dźwięk telefonu w pokoju w którym przebywałam, rozłączyłam się...  Jakiś psychol jest w moim mieszkaniu! Lewą ręką odnalazłam nóż, schowałam się pod krzesło. Widziałam, że w toalecie świeci się światło – ktoś tam był, odczuwałam jego obecność! Siedziałam pod krzesłem w jednej ręce trzymałam nóż, w drugiej telefon. Wykręciłam numer na policję:
-Chciałam zgłosić włamanie, ktoś jest w moim mieszkaniu. Straszył mnie wcześniej smsami, groził mi. Nie mogę się wydostać. Nie wiem kto to jest!
– Czy to na pewno nie żart? W taki dzień! Dzisiaj mieliśmy tysiące takich zgłoszeń, kilka razy daliśmy się nabrać!
– To nie żart! Morderca jest w moim domu! – „Co to za policjant? Co się dzisiaj dzieje?" - pomyślałam
- Proszę podać adres i nie ruszać się z miejsca! Zaraz ktoś tam podjedzie.
Podałam adres szeptem. Siedziałam i nadsłuchiwałam... Nie mogłam się ruszyć ze strachu...
Widziałam jak drzwi do toalety się uchyliły, zaświeciło się światło w pokoju w którym przebywałam… Miałam naprężone wszystkie mięśnie, gotowa do walki, w ręce nóż – duży nóż...
– Siostra, gdzie jesteś, myślałem że śpisz! Nie chciałem Cię budzić.. – usłyszałam głos brata… Wyszłam spod krzesła…
- To Ty wysyłałeś mi te smsy?
– Nie wierzę, że się przestraszyłaś – dzisiaj jest Halloween! Chciałem Cię trochę postraszyć, ale nie wiedziałem, że aż tak że będziesz się chować pod krzesłem z tym olbrzymim nożem.
Przez te przygotowania do przyjazdu ciotki zapomniałam, że jest Halloween i że mój brat miał do mnie przyjechać. Roześmiałam się, całe napięcie związane ze strachem ustąpiło. Brat też zaczął się śmiać. Śmialiśmy się do chwili, aż do drzwi dobijał się policjant „Proszę otworzyć! Policja” Brat nagle zbladł – mi też udało się go solidnie wystraszyć :-)

Ta historia zamroziła krew w żyłach mnie i mojej małżonce,zresztą poczytajcie sami

To był piękny słoneczny dzień Mazurskiego lata. Rok po ślubie postanowiliśmy właśnie tam spędzić urlop wypoczynkowy. Wybraliśmy się do Sztynortu dużego, ładnie położonego a raczej ładnie położonej przystani jachtów. To tutaj znajduje się największa wypożyczalnia jachtów w Polsce. Oboje świeżo mieliśmy ukończony kurs płetwonurka P1 CHAS. Codzienne kąpiele, podróże jachtem wraz z przyjaciółmi i oczywiście nurkowanie. Do tego doszło moje małe hobby-wędkarstwo. Tak sielankowo mijały kolejne dni dobrze zapowiadającego się urlopu. Ryb pod dostatkiem, pływanie jachtem-sama przyjemność i w końcu nurkowanie pod wodą które jest czystą przyjemnością w mazurskich jeziorach. Pewnego dnia jak zwykle po smacznym rybim obiedzie zaproponowałem mojej małżonce ponurkować w Jeziorze Dargin. Tego dnia jakoś Kinga nie miała nastroju i ochoty, by przywdziewać strój płetwonurka. Postanowiłem, że sam pomimo sprzeciwu żony oddam się nurkowaniu. Sprzeciw był uzasadniony ponieważ kurs który ukończyliśmy zobowiązuje do nurkowania w towarzystwie osoby towarzyszącej a jeśli nie to pod kontrolą i z bojką zabezpieczającą. Tu zlekceważyłem sobie ten zapis i po spożyciu małej czarnej kawki ubrałem sprzęt i obiecałem Kindze, że będę nurkował tylko blisko brzegu w bezpiecznej odległości i głębokości. Zanurzyłem się w głębinie Jeziora Dargin zapowiadając małżonce, że po godzinie wychodzę z wody i piszę się na dobre chłodne piwo z gorącą rybą. Tymczasem moi znajomi i moja Kinga zrobili sobie ognisko gawędząc o starych dobrych czasach studenckich. Ja z kolei podziwiałem piękne ryby, roślinność w której były także szuwary i wodorosty. Zacząłem w pewnym momencie się oddalać od brzegu ponieważ zobaczyłem pięknego dużego szczupaka, niesłychany okaz, który wolno sobie krążył wśród roślin. Spoglądając na zegarek zobaczyłem, że minęło już 45 minut i pora wracać do brzegu. Po pokonaniu kilkunastu metrów ugrzązłem w mule, który nie dawał za wygraną a ja ku mojemu zdziwieniu zobaczyłem, że nie mam przy sobie noża. Zaczęła się walka o wyjście na brzeg. Muliste dno nie dawało za wygraną. Do tego zaplątałem się w jakąś nieznaną mi bliżej roślinę. Minęła godzina, moja żona zaniepokojona chodziła koło brzegu wypatrując czy już wychodzę. Zacząłem się bardzo denerwować, bo tlenu nie było więcej niż na 1,5 godziny. Zdałem sobie sprawę, że zaczyna się walka o moje życie. Kinga nie wytrzymała i bez żadnego ekwipunku zaczęła nurkować i mnie szukać. Byłem na głębokości około 4,5 metra, w pewnym momencie dostrzegłem jakąś postać była to moja żona, która nie czekała tylko widząc, że pokazuje na nogi wypłynęła na brzeg nic nikomu nie mówiąc biorąc nóż i zanurzając się ponownie dopłynęła do mnie przecinając mi w odpowiednim miejscu płetwę i przy nodze roślinę długą jak nie wiem co. Uwolniłem się wzbijając się do góry. Byłem uratowany, za chwilę moja małżonka ze łzami w oczach uwiesiła mi się na szyi a ja nie mniej wzruszony podziękowałem Jej za uratowanie życia...Pomimo tego incydentu wakacje były udane a to doświadczenie nauczyło mnie, że samemu już mi nie wolno nurkować. Po przyjeździe o tym wydarzeniu poinformowaliśmy tylko mojego tatę,zaś kilka dni później moja żona przekazała mi informację, że jest w ciąży i to 5 tydzień. Tak więc Kinga z chwilą kiedy mnie ocaliła była w trzecim tygodniu ciąży. Dla mnie jest ukochaną superbohaterką a na dodatek jeszcze przy tym matką. Dzisiaj wiem, ze wtedy z pomocą pośpieszyły mi żona i w Jej brzuszku nasza córka Zosia. Ryzykowały dwa życia, dzisiaj żona mówi, że jest nas trzech:)Jestem dumny z mojej ukochanej która nie chciała rozgłosu, wiem natomiast, że życie swoje zawdzięczam mojej cudownej Kindze-mamie Zosi, super mamie!!!

Historia ta na szczęście nie przydarzyła się mnie, lecz mojej koleżance. I niestety jest to historia prawdziwa, zdarzyło się to naprawdę, a nie w filmie sensacyjnym... I tak jak nie w filmie się skończyło, bo niestety prawo polskie czy też jakieś zanjomości i koeksje robią swoje... Pewnego dnia jechała ona samochodem, aż na skrzyżowaniu ktoś nagle otworzył drzwi od strony pasażera, wsiadł i przystawił pistolet do głowy. Jednocześnie do samochdu z tyłu wsiadł drugi mężczyzna. Wszystko ponoć działo się w ułamkach sekund. Kazali jej jechać do jakiegoś innego miasta (nie będę wymieniać nazw, powiem tylko, że dość daleko). Ona jest osobą dość zamożną, ma własną firmę i przypuszczała, że właśnie o to w tym chodzi - o uprowadzenie jej i żadanie okupu. I jak się okazało miała rację. Kolejny krok - telefon do jej męża. W końcu po wielu godzinach historia zakończyła się, a bandyci zostali złapani podczas próby przekazania okupu. Tak, tak, takie rzeczy dzieją się naprawdę... Do tej pory jak się z nią widzę i czasem w jakiejś sytuacji wspomina tamto zdarzenie to od razu się denerwuje i robi jej się słabo... A jaki finał ma ta historia? W końcu bandyci zostali złapani, tak? No tak, ale co z tego jeśli zostało stwierdzone, że byli pod wpływem narkotyków i nie odpowiadali za siebie? Krew człowieka zalewa jak sobie pomyśli, ze w sumie to można wszystko w tym kraju robić bezkarnie... O, taka smutna, przerażająca historia z życia codziennego...

Hmm już czytałam "dość" podobną historię w innym konkursie....

http://www.proszynski.pl/WYNIKI_KONKURSU___Kazda_mama_jest_superbohaterka_-n-599-1_2-.html

Rzeczywiście,
to ta sama historia,
trochę nie bardzo tak

Moja historia to historia dzieciństwa, która wtedy nie była dla mnie do końca zrozumiała i nie do końca przerażająca (bardziej przestraszyłam się krzyku mamy). A było to tak.

Z rodzicami przeprowadzilismy się z mautkiego, wynajmowanego mieszkanka do domku z ogródkiem, był to mały domek i mały ogódek, ale nasz własny. Rodzice byli bardzo szczęśliwi, że wreszcie będziemy mieli swój własny kąt.  Niestety ja musiałam zmienić przedszkole i teraz już nie pamiętam dlazego jakiś czas byłam w domu. Ponieważ oboje rodzice pracowali od rana do wieczora, żeby zarobić na spłatę domu zostałam w domu z opiekunką. Kuzynka kuzynki akurat skończyła szkołę i chciała zarobić parę groszy, więc rodzice ją zatrudnili do opieki nade mną. Pamiętam, że to był maj, ja miałam 5 lat. W tym czasie moim ulubionym zajęciem było puszczanie banniek mydlanych. Miałam takie małe, żółte wiaderko i słomkę, w wiaderko mama nalewała mi płynu do naczyń i wody a ja dmuchając w słomkę puszczałam bańki. Pierwszego dnia z opiekuką dzień przebiegał miło i spokojnie. Była ładna pogoda i spędzałyśmy czas na zewnątrz w naszym ogródku. Powiedziałam jej, że chce puszczać bańki, a ona odpowiedziałaże mam iść i znaleźć swój "sprzęt". Poszłam do kuchni i znalazłam swoje wiaderko. Jednak płyn do naczyń stał trochę za wysoko, więc otworzyłam schowek gdzie mama miała zapasy "chemii". I znalazłam fajną szklaną brązową butelkę z płynem. Ale nie mogłam otworzyć, więc wzięłam ścierkę i się siłuję z butelką. Na to do kuchni wchodzi mama, (która akurat urwała się wcześniej aby zobaczyć co u mnie) i krzyczy zostaw butelkę - no ja ze stresu mało jej nie pobiłam...Okazało się, że w butelce był stężony kwas solny do czegoś tam potrzebny... Nie trudno się domyślić co by było gdybym otworzyła butelkę. Nie wiem może poparzenie przełyku byłoby najlżeszą opcją. Mama od tamtego czasu chowała całą "chemię" w szafce na klucz, a mnie na czas pracy oddawała babci (do czasu znalezienia przedszkola).