Zakonnica marzy o rodzinie - Forum

Takich historii jest wiele.

Nie wszystkie kończą się happy endem.

Znam siostry, ktore po ślubach wieczystych odeszły, niektóre  przed ślubami. Te, które zostały odsunięte, bo były niepotrzebne. Różne historie. Jedne szukają swojego miejsca, inne założyły rodziny. 

A z przełożonymi - to jak wszedzie, gdzie jest hierarchia stanowisk. Obok tych naprawdę kierujących się dobrem innych,  pokornych, otwartych - są okrutne. Cóż, ludzka natura. Nie raz już wściekałam się z tego powodu, patrząc jak moja koleżanka jest traktowana przez przełożone. Nie ma tutaj reguły -to  kwestie osobowościowe. Zakonu do innego zakonu nawet nie można porównać. Są po prostu dobre kobiety i wredne baby, że się niezbyt miło wyrażę. 

Decyzją z Watykanu siostra po ślubach wieczystych może zostać z nich zwolniona, może założyć rodzinę - jeśli chce. 

 A... ciekawe jest to - że to z czynnych zgromadzeń siostry występują częściej. Klauzurowe  ciągle nie narzekają  na kryzys powołań - przeciwnie. 

Ale temat ciekawy - życie w zakonie jest specyficzne. Adaptacja później po wystąpieniu - bolesna. 

Ważne, że nie straciły wiary, że nie odeszły od Boga - a On często prowadzi krętymi drogami.

Ja nie jestem tak pokorna - nie mogłabym oddać mojego życia w ręce przełożonych, ktore często nadużywają władzę i własne potrzeby ubierają w wolę Pana Boga.No, niektóre, nie wszystkie przełożone :)

Pewnie dlatego nie noszę habitu :) pokora i ja się mijamy:)




 

Po prostu jesteś powołana do czego innego:)


Nie zależało mi w tym wątku na pokazaniu hierarchi , co i tak pewnie nastąpi i znów stanie sie pożywką dla tych co lubią "nagonkowe" wątki


Chciałam bardziej zauważyc właśnie kwestie adaptacji po opuszczeniu zakonu, jakoś wczesniej nie przyglądałam się takim tematom, owszem temat ksieży rezygnujących z kapłaństwa był mi już znany, a o siostrach jakoś po prostu nie czytaam, a że przeczytalam to się dzielę :)     

Mam serdeczną koleżankę, która była w zakonie... Odeszła nie ze swojej winy - siostra przełożona zarzuciła jej słabą psychikę dowiedziawszy się o przebytej przez nią anoreksji... Bardzo to przeżyła...

A jak się okazało - tak miało być, bo... ona teraz ma męża i córeczkę i jest bardzo szczęśliwa!

Moja dobra kolezanka tez była kilka lat w zakonie,odeszła przed slubami wieczystymi,po rozmowie z siostra przełożona,która zauwazyła w niej tęsknote za posiadaniem rodziny,dziecka.Ona sama chyba by nie zrezygnowała.Rodziny na razie nie załozyła,ale to cudowna osoba i bardzo jej tego zyczę.

Moja koleżanka ze szkoły średniej wstapiła a po 3 latach wystąpiła... Założyła rodzine - ma dwójkę dzieci i jest szczęśliwa;)

Każda osoba powinna mieć możliwość zmiany decyzji. Zarówno ksiądz, gdy się zakocha, zakonnica, gdy poczuje instynkt macierzyński, czy też współmałżonek będący w nieszczęśliwym lub toksycznym związku.  

Również tak myślę. Czy to zakonnica, czy też ksiądz...To również ludzie.

Zakonnicy mają bardzo długi, kilkuletni czas rozeznania. Myślę, że to wystarcza do podjęcia odpowiedniej decyzji. A nawet potem, po ślubach wieczystych, mogą prosić papieża o zwolnienie ze ślubów, czyli - nie jest tak źle.

Księża mają 6-letni okres rozeznania. To długo. Jesli podchodzi się odpowiedzialnie, wystarcza to do podjęcia dobrej decyzji.

Współmałżonek zawsze może odseparować się od toksycznego.

6 lat to długo, ale...pewnych rzeczy nie da się pzrecież przewidzieć!

Są ludzie, którym wydaje się, z enie dla nich miłość,z wiązek, dzieci...

A po 40 stce spotykaja tego jedynego/ tą jedyną i zostaja rażeni piorunem...

Co wtedy? Czy zakonnica/ ksiadz ma prawo się zakochać? Co powinna/powinien wtedy zrobić?

Gdyby moja dziewczyna tak stwierdziła, to byśmy się rozstali...

Niech się taki ksiądz zakocha... i co z tego? Ja rozumiem, że spora część osób uważa, że "miłość od pierwszego wejrzenia" itd... ale są też osoby poważniej traktujące wielkie słowa. Zakochanie jeszcze nic nie znaczy. Od czegoś ma się rozum, prawda? Wtedy jest właśnie czas na decyzję i pokazanie swojej WIERNOŚCI: "Zakochałem się, ale przysięgałem wierność Tobie, Panie Boże, a nie jej...". I jak komuś zależy, żeby słowa dotrzymać, to na głowie stanie, żeby to zrobić. Można zmienić parafię, wyjechać, itd...

Jak mąż pozna ładniejszą dziewczynę od swojej żony, to identycznie - musi podjąć decyzję. Albo zaczyna jakieś flirty i dobrze wie, czym mogą się skończyć, albo odwraca głowę i biegnie do żony.

Ale ja nie mam na myśli miłości od pierwszego wejrzenia Bartt. Przecież i ksiądz/ zakonnica może kogoś pokochać - w dłogotrwałym procesie... Moze źle to określiłam - co jeśli ksiądz/zakonnica kogoś pokocha?

Możew yjechać, stanąć na głowie, ale są uczucia tak silne, których nie da się po prostu wyrzucić z serca...

 Czy wtedy jest nie fer w stosunku do Boga?

Mamo Julki, a weź przeczytaj 4 razy to, co napisałem... albo 5.

Jesteśmy dorośli i wiemy, dokąd prowadzą nasze czyny. Jak ktoś pozwala na to, aby się na poważnie zakochać, właśnie po "długotrwałym procesie" to przecież robi to świadomie.

Jak widzę, że koleżanka, wobec których nie mam absolutnie żadnych zamiarów, pokazuje, że chce czegoś więcej ode mnie, to nie czekam, aż sobie kupi suknię ślubną, tylko się wycofuję albo daję do zrozumienia, że nie. Proste.

Nie wiem czy czytaliście jak to zakonnica odeszła z klasztoru dla "słynnego" detektywa Rutkowskiego...

Dzisiaj byli u Ewy Drzyzgi :)

To ja za póżno włączyłam bo ogladałam dzisiejszy program ale ich już nie widziałam...

Oj widac Bartt, że ten temat jest Ci bardzo daleki...

Jak można sobie pozwolić albo nie pozwolić, by kogoś pokochać?

Nie wiem, czy jesteś w zwiazku, ale jeśli miłość jest dla Ciebie kwestią podjęcia decyzji: czy chcę kogoś kochać czy nie, to gratuluję.

Bo ja Ci ręczę, że to nie jest takie proste i pewnie wiele osób by to potwierdziło...

Tu nie chodzi o szczeniackie zaloty typu pokazywanie komuś, że ci się podoba! To nie ten etap!

Poza tym wiadomo, że jeśli się nie odwzajemnia cziychś uczuć sprawa jest prosta.

Prawdziwe uczucie często rodzi się po cichu i bez takich akcji.

A kto mówi, że to jest proste? Możesz się wycofywać przed każdą trudnością - efekty masz widoczne - rozwody, rodzinne dramaty... Twoja sprawa. Ale nie zmienia to faktu, że są ludzie, którzy potrafią iść pod prąd. I to jest prawdziwa wolność, gdy człowiek potrafi działać wbrew własnym pragnieniom.

Rozumiem, że w ten sposób litujesz się też nad wszystkim facetami, którzy zdradzają swoje żony i kobietami, które zdradziły swoich mężów? Bo przecież jak można się oprzeć uczuciom...

Dojrzały człowiek jest odpowiedzialny za swoje czyny i zdaje sobie sprawę z tego, jakie mogą mieć konsekwencje. Jeśli zakonnica poznaje mężczyznę, z którym coraz lepiej jej się rozmawia, który się jej zwyczajnie podoba i czuje, że z tego mogłoby być coś więcej - to wybiera. Albo zdradza swoje przyrzeczenie i zaczyna z nim kręcić, albo ucina/ogranicza kontakt, zmienia otoczenie, itd. I nie pisz mi, że to przecież nie jest proste, łatwe, itd... bo chyba nie żyjesz w świecie, gdzie wszystko jest proste i łatwe? Podobnie ksiądz czy mąż, który poznaje kobietę, która mu się podoba i czuje, że mógłby pozwolić sobie z czasem na zbyt wiele - podejmuje decyzje. Wszystko zależy od jego rozsądku.

Mam wrażenie, że delikatnie odbiega się od tematu...


Nie znam chyba siostry, która nigdy nie była zakochana. Nawet już jako siostra, po ślubach czasowych czy wieczystych. Jedna nawet żartowała, że własnie dopiero jako siostra spotykała najfajniejszych facetów. Ot, taki psikus. Żadna nie planowała zakochania. Ale tylko jedna z nich z tego powodu odeszła z zakonu.

Ja bym nawet zaryzykowała hipotezę, że zakochanie świadczy o tym, że ...nie zniszczyły w sobie kobiety, nie zamknęły się na innych. Miały po prostu sygnał - są we mnie kobiece pragnienia, akceptuję je, ale nie muszą mną rządzić.

Dobrze przeżyte zakochanie nie musi oznaczać odejścia. Może otworzyć na ludzi, na świat i na to, co jest we mnie. Nawet jeśli jest niespełnione, jeśli nie można zbudować związku. Jeden ze znajomych psychologów fajnie mi kiedyś powiedział - jeśli żona  zakochuje się w innym... to nie znaczy, że ma odejść od męża. To sygnał, nad czym pracować ma w relacji z mężem, jakie tęsknoty w sobie nosi, o których nie mówi. Zakochanie mija - i to od nas zależy, jak jego czas wykorzystamy.

A przecież miłość jest jeszcze wyżej niż zakochanie, to miłość jako relacja ma trwać.

Ja miałam zostać terezjanką. Jeden z powodów, dla których zrezygnowałam przed rozpoczęciem kandydatury (pierwszy etap w formacji zakonnej) na imię miał Piotr. Czasem różnie się układa :)

To nie jest litość Bartt. Daleko mi do tego. Zapytałam Cię po prostu, co w takiej sytaucji ma zrobić.

Otrzymałam odpowiedź, z którą niekoniecznie muszę się zgadzać:)

Jesteś pięknym dowodem na to, że czasem warto jednak wybrać miłość do człowieka:) Wszystko zależy od człowieka - jego charkateru no i tego, czy rzeczywiście ma powołanie do życia zakonnego czy też nie.