Czy można nie kochać męża i z nim żyć?

Zgadzam się :)

Muisz dojrzeć do pewnych decyzij, to czy odejdziesz czy zostaniesz  musi być pokierowane sercem a nie podpowiedzią innych. Może spróbujcie separacij i zobaczcie czy potraficie żyć bez siebie. Nie ma związkow idealnych, może coś zgaslo ale jest szansa by wzniecić płomień? Jeśli uczucia nie ma to nie badź z nim na silę, dla dobra dzieci, bo to chore podejście. Dzieci i tak czują co się dzieje i w doroslym życiu będą budować chore relacje. Lepiej odejść za nim czlowiek się znienawidzi. Ja dalam mężowi szanę bo mocno kocham i on chyba też, a jak się kocha jest się w stanie wiele wybaczyć.

Moj mąż też nie należy do wylewnych, pewnych tematow nie poruszam bo z góry znam odpowiedź. Trzymam kciuki byś dostała pracę bo teraz jesteś wykończona siedzeniem w domu i zamartwianiem się, a tak zawsze będziesz miala inne wrażenia.

Dziewczyny mają rację, dobrze by było gdybyś dostała pracę, wyrwałabyś się z domu, poszła do ludzi, nabrała trochę dystansu do tego co dzieje się w domu. Trzymam za Was kciuki

Ja moge tylko sie podpisac po słowami Ewy.

Poza tym, z facetami to czasem jak rozmowa ze sciana, oni jedno, Ty jedno...

Ale mysle ze czasem warto postawic na swoim, tupnac i zmusic do rozmowy...

Trzymam Kciuki!

Mój mąż też ma ciężki charakter, ale kochamy się. Myslę, że gdyby miłości nie było to byśmy ze sobą nie byli, bo nie wyobrażam sobie takiego życia.

Mam pracę więc jestem w dość dobrym położeniu i gdybym musiała to myślę że poradziłabym sobie sama z dzickiem.

Tak jak radzą dziewczyny, jeśli masz możliwość poszukaj pracy, wyrwij się z domu, a jak nadal nie będzie lepiej to może pomyśl czy nie lepiej dla was obojga i waszych dzieci gdybyści się rozstali.

Trzymam kciuki żeby udało się wszystko wyprostować

Skoro wkasik pisze, ze chyba nie kocha meża, a jednocześnie, z ejestw spaniałym facetem to jednak to "chyba" jest wielce nieprawdopodobne:)

Myśle, ze uczucie jest, tylko trzeba je na nowo odkryć, dać sznsę - oboje powinni ja sobie dać jak pisze Marco Polo.

Oczywiscie rady przyjmuj z dystansem - tu też zgadzam sie z Marco - nie ma dwóch identycznych zwiazków i miłości.

Na pewno szczera rozmowa to jedno, co musicie zrealizować.

Mamo Julki, napisałem tak na podstawie opisu w jej profilu. "Jestem żoną fantastycznego faceta. Chciałabym mieć jeszcze jedno dziecko,"

Nie wiem czy jest aktualny, ale zakładam, że tak.

Nie napisałem, że mają sobie dać szanę. Tylko, że każdemu warto dać szansę, ale decyzję musi podjąc sama, nie słuchając innych tylko siebie. A szczera rozmowa to dopiero początek codziennych zmagań o ratowanie związku, jeśli oboje tego chcą. Mnie ciekawi raczej czego brakuje wtym związku ? Szacunku, wspólnych zainteresowań, namięności ..... ??

Nie czytałam wczesniejszych postow, ale z własnego doswiadczenia wiem ze zycie z mezczyzna ktorego sie nie kocha nie ma sensu. Niestety bedac w takim zwiazku powoli z dnia na dzien wypalamy sie i po czasie zostajemy wrakiem kobiety, nic nas nie cieszy i czesto wpadamy w depresje. Masz dzieci wiec pewnie na nie przelewasz całe swoje uczucie, ale to niestety nie to samo co miłosc do mezczyzny.

Nie wiem jakie masz relacje z rodzina, ale sadze ze na pewno jest ktos kto Cie zrozumie i wesprze.

Ja byłam w komfortowej sytuacji bo nie było dzieci i sie rozwiodłam. Poznałam wspaniałego mezczyzne i niedługo bedziemy mieli corcie.

Moja rada z ktorej oczywiscie nie musisz korzystac to to zebys jednak podjeła drastyczne kroki i złozyła pozew o separacje, jesli mozesz postaraj sie by maz wyprowadził sie od Ciebie i dzieci. Separacja to jednak nie rozwod i byc moze kiedy sie rozstaniecie przemyslicie pewne aspekty waszego zwiazku i do siebie wrocicie.

A i jeszcze jedno jesli myslisz ze to ze jestescie nadal razem jest dobre dla dzieci to sie mylisz bo dzieci odczuwaja to ze cos jest nie tak jeszcze mocniej niz ty. szczesliwa mama to i szczesliwe dzieci pamietaj o tym.

No więc właśnie: musi brakować czegoś bardzo ważnego, skoro pojawiają sie myśli o braku miłości i rozstaniu. Bo to nie przychodzi ot, tak, po zwyczajnej kłótni.

Myslę, ze wkasik powinna odpowiedzieć sobie bardzo szczerze na to pytanie:

Czego brakuje w naszym zwiazku? Co chciałabym zmienić? I zapytać o to samo  męża.

Zgadzam sie z Tobą Marco, ze szansa należy się każdemu, ale na to potrzeba woli obu stron i prawdziwych, szczerych chęci.

Chciałam sporo napisać, ale widzę, że większość napisana została. Mogę tylko od siebie dopisać tyle: gdy już podejmiesz decyzję, nie wahaj się iść za nią, a gdyby coś się zmieniło, nie wahaj się zmienić decyzji.

Powodzenia.

Dziękuję wam za wszystkie rady i spostrzeżenia. Mogę wam powiedzieć, że jesteśmy właśnie w trakcie rozmów i trochę to potrwa, bo rozmawiamy tylko wieczorami, gdy dzieci już śpią, są łzy i ciche chwile, gdy nie wiemy co powiedzieć, ale jest także zapewnienie z męża strony, że kocha i nigdy nie przestał. Zaczynam widzieć światełko w tunelu, bo chyba jednak nie po to braliśmy ślub, żeby teraz się rozwodzić. jeszcze ja muszę się zdobyć aby powiedzieć kocham, ale nie mogę tego zrobić pochopnie. Wciąż rozważam wszystkie wątki naszego  wspólnego życia i wyszukuję tego co zawsze nas łączyło, a nie tego co zaczęło nas dzielić. Wiemy już przynajmniej co nam się nie podoba w naszym zachowaniu i od tego chyba zaczniemy, żeby nie powielać tych błędów.

Niektóre wasze posty dały mi niezłego kopa, ale dzięki nim zaczęłam inaczej patrzeć na nasze małżenstwo i widzę nadzieję dla nas i naszej całej rodziny.

Wkasik80 - to sa dobre wiadomosci!

Rozmowa jest najważniejsza, a łzy są często początkiem drogi ku lepszemu...

I tego Wam życzę!:)