Budowanie więzi

To wszystko zależy od wychowania. Czy to, co wpajamy naszym dzieciom dociera do nich. Czy jesteśmy na tyle konsekwentni, że nie zmieniamy zdania i wpajamy cierpliwie dziecku wartości, które sami szanujemy.

Ja nie bardzo mam "wspólnotę" z rodzeństwem. Może przez to, że byłam dużo młodsza, chorowita przez co bardziej "kochana" przez rodziców. Rodzice nikogo nie ukrzywdzili (brat gospodarstwo, siostra dom w mieście) ale zazdroszczą mi, że: ja się nie napracowałam a siostra, że ja mam nowy dom (który też już ma 40 lat) a ona miała stary. Nie kłocimy się (ja nie należę do pamiętliwych) ale nie ma między nami więzi.

Może i ze znaczną różnicą wieku trudniej się dogadac. Mniej wspólnych tematów, problemów.. 

Co człowiek sieje to żąć będzie. Prawdziwa miłość procentuje. Dobre wzory procentują.

Bardzo dobrze to określiłeś , warto budować tą miłość bo potem procentuje ;)

Mówię jak jest - że tak zacytuję Maxa Kolonko.

Takie ciekawostki znalazłam. Co o tym sądzicie?

Kobieca wersja. Faceci mają inny pkt 2 i pkt 5. Ale w normalnej rodzinie zarówno kobieta jak i mężczyzna dostarczają pewnych wzorców i ich suma dobiero jest dobra.

Oby tylko rodzice mieli czas dla swoich dzieci w tym zabieganym świecie.. 

wszystko zależy od naszego dzieciństwa, wzorca roddziców! jeżeli dziecko zawsze odczuwało to, ze rodzice Go kochają w przyszlości beda tak samo postępować! choć nie zawsze! Moi rodzice na ogół nie byli tak wylewni, nie przytulali mnie i moje rodzeństwo, nie mówili, że mnie kochają, ale i tak wieziałm, że bardzo się o nas martwiąi robią wszystko, abyśmy mieli wszystko! Mieli siedmiorodzieci, mnóstwo pracy! teraz mam synka, który jest moim największym szczesciem w życiu! tak bardzo Go kocham! codziennie przytulam się do niego i ciągle powtarzam, że Go kocham!

A i tak najlepszym wzorcem dla miłości jest Bóg. Nawet jak rodzice nawalają to Jego poznanie zmienia wiele rzeczy w życiu.