Zaplanuj wakacje! I wygraj voucher na rodzinne wakacje na kampingu - KONKURS - Forum

Witam serdecznie. W Związku z waszym konkursem o wspomnieniach z wakacji postanowiłem napisać historie,która miała miejsce niespełna 7 lat temu,w lecie 2009 roku.

     Mianowicie,będąc z rodzicami,bratem oraz z kolegą oraz jego rodzicami na wakacjach na Węgrzech ( dokladnie w Hajduzsuboszlo) postanowilsimy na weekend pojechac na wycieczke do Budapesztu (organizowało  ją polskie biuro podróży).   Wiadomo jako,ze to była podróz przez biuro praktycznie caly czas chodzilismy za przewodnikiem,ktory opowiadał nam rożne historie związane z miastem oraz pokazywał nam ciekawe miejsca.

  Będąc na rynku miasta,zobaczylismy grupke ludzi,którzy stali niedaleko nas,to ja wraz z bratem Rafałem oraz kolegą Przemkiem postanowilismy odłączyc sie od naszej grupy ( była dość spora,jechalismy na 2 piętrowe autobusy) i zobaczyc co tam sie znajduje. No i przed naszymi oczami ukazał się piękny,granatowy bolid Formuły 1 stajni Red Bull, jak wiadomo był to czas " KUBICOMANI"  nasza ekscytacja sięgneła zenitu,robilismy zdjęcia,oglądalismy maszyne z bliska,kiedy to opamiętalismy sie,ze nie ma naszych rodziców oraz ludzi z naszej grupy na horyzoncie. Nasze wesołe miny zwiędły,nie chcielismy sie stamtąd nigdzie ruszać poniewaz rynek był wielki,wiele uliczek,strach było samemu gdziekolwiek sie ruszyc. Zaczęlismy pytac obcych ludzi,czy wiedzą gdzie oni są,lecz pech ( a moze i szczescie) chciał ze byli tam ludzie z całego świata,i nie rozumieją nas.  Sytuacje dostrzegł chyba jeden z pracowników Red Bulla ( mial na sobie ciuchy tej firmy,i dlatego tak mniemam,ze to był pracownik) który to podszedł z uśmiechem do nas,zawołał kogos kto mogłby to przetłumaczyć,i zaczął z nami rozmawiac za posrednictwem tłumacza. Wyjaśnilismy mu wszystko,ze jestemy z PL,bylismy z grupą ludzi,ale zatrzymalismy sie tutaj żeby pooglądać bolid no i przez to zgubilismy naszych rodziców

Ów pracownik się uśmiechnał i pomógł nam szukać rodziców na tym dość dużym terenie rynku stolicy Węgier. Po kilkunastu minutach udało nam się dotzeć do naszej grupy,porozmawiał chwile z naszymi rodzicami ( po języku niemieckim,rozmawiali jezeli dobrze pamietam) i ku naszemu zadziwieniu dał nam jakieś kartki,plakietki,które okazały się biletami na niedzielny wyścig F1.

 Na tym sportowym wydarzeniu oczywiscie,bylismy,widowisko było kapitalne,ten ryk silników niczym samoloty startujące z lotniska. Niestety musielismy wyjść ok.20 minut przed końcem wyscigu z tego względu,ze na parkingu było kilkaset samochodów,a rodzice nie chcieli bardzow korkach stać oraz różnymi objazdami jezdzic żebynie zabłądzić nigdzie ale i tak uważam,ze to najlepsze wakacje,jakie mnie spotkały do tej pory,nie każdemu zdarza się dostać bilet na F1 od tak.

Pozdrawiam serdecznie

Patryk

Ekstremalne przeżycia zafundowałam mojej latorośli zeszłego lata. 

Lubię spędzać wolny czas aktywnie. Staram się  przemieszczać rowerem tam, gdzie tylko się da i zarażać tym moje dzieci. Z różnym skutkiem. Czasem jest to forma przymusu, ale tylko na początku podróży. Po czasie opór wewnętrzny pociechy maleje i wraca ona zadowolona z wycieczki.

Droga nad jezioro wydawała się koszmarnie długa. Za każdym kolejnym zakrętem padało pytanie - Czy to już?

Jeszcze trochę, za zakrętem - odpowiadałam.

W końcu dotarłyśmy na miejsce, zabezpieczyłyśmy rowery i wypożyczyłyśmy kajak.

Córka jest już w wieku, w którym zabawy w piasku na plaży to obciach, a wylegiwanie się na kocyku jest zbyt nudne. Wyrosła też z nieustannego wiercenia się, co wcześniej wywoływało u mnie palpitacje serca z obawy o nasz szczęśliwy powrót z wyprawy łodzią.

Wpakowałyśmy ekwipunek (jedzono) i siebie do kajaka i wypłynęłyśmy na środek jeziora. Jednak to było dla mnie za mało. Chciałam pokazać dziecku, że przesmykiem możemy przedostać się na drugie, a potem trzecie jezioro.

Kiedy wpłynęłyśmy w zarośla, zaczęło robić się nieprzyjemnie. Robactwo gryzło bezlitośnie, trzciny chciały „wydłubać” nam oczy. Coraz trudniej też się wiosłowało. W ostatniej chwili pomyślałam, że byłam tam przecież „małe” trzydzieści lat temu. Może niski poziom wody nie pozwoli nam pokonać trasy? Zaczęłyśmy się wycofywać. Z ledwością nam się to udało. Kajak był oporny. Najadłam się trochę strachu.

Jednak widok dziecka, zachwyconego nową formą spędzania czasu, przyrodą obserwowaną z innej perspektywy, spokojem i ciszą był bezcenny.

Rodzinna przeprawa
     Zeszłoroczne wakacje nie należały ani do wyczekanych ani do zaplanowanych. Długo nie mogliśmy się zdecydować na wyjazd mając na uwadze fakt, że naszej córce zaczęły wychodzić zęby. Poza tym dwójka małych dzieci, które do najgrzeczniejszych  nie należą nie dawała dobrych perspektyw. Jednak mąż zadecydował. I miał rację. Tym sposobem na poczatku sierpnia wyruszylismy do Ustki. Uwielbiam morze, wiec długo nie musiał mnie namawiać. Szybko spakowałam walizki podczas córki popołudniowej drzemki i o 2 w nocy wyruszyliśmy. Mieliśmy do pokonania jakieś 500 km. Moje plany wyglądały tak, że dzieci będą spały całą drogę. Życie jednak zdecydowało inaczej. Obudziły się już w momencie przenoszenia ich do samochodu. Po godzinie płaczu ponownie zasnęły. Reszta drogi również pozostawiała wiele do życzenia. Po jakichś 300 km córka się obudziła i domagała mleka. No i bądź tu mądry. Ale od czego jest termos. Tapicerka ucierpiała, bo robienie mleka po ciemku w jadącym samochodzie nie jest łatwe. Dziecko wypiło mleko, więc pielucha się napełniła, czym? Wszyscy wiemy. Szukamy stacji benzynowej, bo córka tak wrzeszczy, że syna zaraz obudzi. Jest. Trochę obskurna, ale dobre i to. Wokół duży parking a na nim mnóstwo samochodów, w którym śpią podróżni. Idziemy szukać toalety. 5 rano matka z płaczącym i niemiło pachnącym dzieckiem na rękach błąkająca się po parkingu, no ale cóż. Oczywiście przewijaka w toalecie nie było a na dodatek okazało się, że to co powinno być w pieluszcze znalazło się poza nią. Wracamy do samochodu. Bierzemy ubranka na zmianę i znów idziemy do łazienki. Mam dosyć. Gdy już dziecko zostało ogarnięte ruszamy dalej. Problem w tym, że nie chce już spać. Chce za to żeby go zabawiać a najchętniej wyjąć z fotelika. Domaga się tego coraz głosniej. Syn się budzi. Teraz żałuję, że nie wziełam do torby podręcznej zatyczek do uszu. Gdy dojeżdżamy nasz pokój jest jeszcze zajety, ale pani w recepcji widząc naszą desperację i błagalny wzrok obiecuje, że szybko uprzatną go zaraz po wyjściu gości. Czekamy. Gdy w koncu wchodzimy do pokoju czuję ulgę. Jednak marzę o tym, aby być już w domu. Marzenia te odpływają jednak w zapomnienie w momencie, gdy tego samego dnia wieczorem widzę radość i niedowierzanie w oczach mojego syna, który pierwszy raz zobaczył morze ( wcześniej był, ale miał wtedy pół roku i nie pamiętał).
       Następne dni upływają na błogim odpoczynku na plaży w dzień i wieczorach przy ognisku w przyhotelowym ogródku. Był tam również cudowny plac zabaw wśród drzew. Wszystkiemu towarzyszył wspaniały szum, który najlepiej działał na moją córkę. Uwielbiała spać na plaży w namiocie lub u taty w ramionach podczas spacerów brzegiem morza. Swoją drogą raz nie mogli z takiego spaceru znaleźć drogi powrotnej. Nie było ich prawie dwie godziny. Ja z synem w tym czasie budowałam zamek i udawalam przed nim, że wszystko jest w porządku. W końcu wrócili. Mąż czerwony jak pomidor w sezonie zbioru a córka przyklejona do niego i słodko oraz nieświadomie śpiąca. Jedną z atrakcji wyjazdu miała być podróż statkiem pirackim po morzu. W rzeczywistosci była to jednak atrakcja bardziej dla mnie i mojego męża niż synka. ( a miał być głównym zainteresowanym). Jego interesowały jedynie cukierki, sprzedawane w barze na statku. Jadł je zawzięcie przez całą podróż i trudno było namówić go, aby raz zarknął na morze. Córka z kolei w chwilę po wyruszeniu w rejs zasnęła. Te dni były jednak jedyne w swoim rodzaju, ponieważ spędzaliśmy je razem. A noce? No cóż do romantycznych nie należały. Zamykaliśmy okna i drzwi balkonowe, aby sąsiedzi nie pomyśleli, ze krzywdzimy własne dziecko. Zęby córki przejęły kontrolę nad naszym nocnym życiem. Niestety to właśnie z tego powodu musieliśmy opuścić hotel dwie doby wcześniej. Niewyspani ruszyliśmy nocą w drogę powrotną, której nie pamiętam, ale wiem, że się wreszcie wyspałam. Pomimo wszystkich przygód zaliczam ten wyjazd do udanych i mam zamiar w tym roku go powtórzyć. Mam nadzieję, że tym razem będzie już łatwiej.

Najbardziej wraz z mężem wspominamy nasz wakacyjny wyjazd nad morze do słonecznego Rewala w 2014 roku. Byłam wtedy w 5 miesiącu ciąży i nie dokuczały mi inne dolegliwości poza jednym....częste chodzenie do toalety i nie mogłam nigdy czekać, zawsze musiałam już natychmiast. Podróż zniosłam w miarę dobrze, mąż zatrzymywał sie po drodze gdy tylko chciałam, a że jechaliśmy z przystankami u rodziny to nie była to zbyt uciążliwa podróż. Drugim samochodem jechali moi rodzice, którzy wybierali się z nami na urlop. Gdy już dojechaliśmy do Rewala, spędziliśmy tam kilka spokojnych dni, wpadliśmy na pomysł, że pojedziemy na wycieczkę do Kołobrzegu. Wstępnie ustaliliśmy, że pojedziemy tam samochodem - ja w końcu mogłam być kierowcą cały czas. W dniu wyjazdu reszta rodziny, oprócz mnie zdecydowali jednak, że pojedziemy tam PKS-em. Myśleli,że dla mnie też tak będzie lepiej... Podróż w stronę Kołogrzegu obyła się bez większych przygód, jednak od razu gdy wysiedliśmy musiałam skorzystać z toalety. Droga powrotna była o wiele gorsza. Tylko gdy wsiedliśmy do autobusu, kierowca odpalił silnik, a mi...zachciało się znowu...był to przedostatni autobus, a z relacji innych pasażerów dowiedzieliśmy się, że ostatnim lepiej nie wracać, bo jest bardzo zatłoczony. Mąż poszedł do kierowcy i powiedział mu jaka jest sytuacja, że żona w ciąży, i że musi...i koniec. Kierowca powiedział, że mamy szybko lecieć do WC, że On zaczeka. Biegliśmy z myślą, że cały autobus na nas czeka, choć wtedy nie za bardzo było nam do śmiechu..Wróciliśmy do autobusu, podziękowaliśmy kierowcy i podróż się zaczęła. Po pół godziny moja dolegliwość dała znowu o sobie znowu znać. Wysiedliśmy po drodze, nie prosząc już kierowcy, aby czekał. Rodzice zostali w autobusie i ustalilismy, że spotkamy się na miejscu w Rewalu, nie wiedząc jeszcze jak do niego dotrzemy...Po znalezieniu WC mąż zdecydował, żebyśmy wzięli taksówkę do Rewala za co mu bardzo mocno dziękuję. Zawsze mogę na Niego liczyć i nigdy nie zostawił mnie w żadnej kłopotliwej sytuacji samej.

Teraz ze śmiechem wspominamy ta wycieczkę do Kołobrzegu i dziękuję kierowcy autobusu za wyrozumiałość, wiem, że nie każdy by tak postąpił :) Od tamtej pory przez całą ciążę unikałam jazdy autobusami i tramwajami jak tylko się dało. A teraz jeździmy na urlop już w większym gronie, mała Karolinka widziała już morze i w tym napewno też zobaczy. 

    Nie wiedzieliśmy co, gdzie, jak, kiedy, wiedzieliśmy, że razem i że w góry   

    To był środek wakacji a my pojechaliśmy bez zarezerwowanej kwatery, w ciemno, do Zakopanego, na wariackich papierach, na szybko. Pomyśleliśmy, że będzie to fajny, spontaniczny wyjazd  Droga do Zakopanego była miła, śpiewaliśmy sobie (stare konie a śpiewaliśmy sobie, jakbyśmy na jakiś gimnazjalny biwak jechali), graliśmy w Państwa-Miasta (tak, tak, bez papieru też się da) i rozmawialiśmy tak, jakby nigdy nic, jakbyśmy się nie widzieli mnóstwo czas, jak jakieś stare, dobre psiapsiółki 

    Z Krystianem byłam już od 7 lat razem, to idealny partner, kochanek, mąż (choć jeszcze wtedy nie) i tatuś (choć wtedy jeszcze o tym nie wiedział, ale wszystko w swoim czasie). Choć podróż była długa dojechaliśmy szczęśliwie na miejsce i od razu zaczęliśmy szukać noclegu... Tutaj dopiero zaczęło się robić nieprzyjemnie, wszędzie miejsca były już pozajmowane, nikt nie chciał nas nawet nakierować na wolne miejsca, jeżdzliliśmy od kwatery do kwatery, każdy odsyłał nas z kwitkiem, plułam sobie w brodę, bo przecież nie powinnam się denerwować w takim stanie ()...a tu masz ci, była wizja, że nie będziemy mieli gdzie spać  Zrobiło mi się smutno, zrezygnowałam, "Krystian, pojedziemy do Bukowiny czy gdzieś do okolicznych wiosek, tam na pewno coś znajdziemy" mówiłam, ale Krystian nie chciał o tym słyszeć, to miało być Zakopane i tyle. Pół dnia minęło aż w końcu, po wielkich trudach znaleźliśmy wolny dwuosobowy pokój...tylko, że był bardzo drogi, mnie w głowie lampka się zapaliła, że teraz powinniśmy oszczędzać ale Krystian o ciąży jeszcze nie wiedział i stwierdził, że zawsze patrzyliśmy na to, gdzie taniej, gdzie mniej wołali to teraz zaszalejemy a ja już byłam tak zmęczona i zniechęcona, że mu przytaknęłam i pokój wynajęliśmy  Torby rzuciliśmy w kąt i mogliśmy w końcu nacieszyć się chwilką spokoju. Jak tylko trochę odpoczęliśmy ruszyliśmy na Krupówki, coś zjeść, pospacerować, chociaż resztę dnia w jakiś sposób wykorzystać.

    Poszliśmy do centrum, była piękna pogoda i mimo wielu ludzi czułam, jakbyśy byli tam tylko we dwoje a właściwie we troje  Zjedliśmy coś i oczywiście Krystian chciał jeszcze posiedzieć i się napić czegoś, świętując nasz pierszy dzień na wakacjach ale ja, wiedząc, że nie mogę pić namówiłam go na spacer. Krystian nie odpuścił  Kupił w jakimś sklepiku wino i poszliśy do pokoju. Tam przyszykował mi kąpiel i nalał wino do szklanek (bo tylko to było dostępne) i chciał wypić zdrowie, na co ja szybko zareagowałam i powiedziałam, że muszę iść do toalety. Tego wieczoru chciałam oznajmić Krystianowi, że zostanie tatusiem, ale strasznie zjadała mnie trema. W kosmetyczce miałam przyszykowane parę maleńkich bucików. Po wyjściu z toalety zza pleców wyciągnęłam te papucie i pokazałam je Krystianowi, na co zrobił bardzo duże oczy, oznajmiłam, że zostanie tatą i czekałam na reakcję... Popłakał się, powiedział, że tak szczęśliwy jak teraz, to jeszcze do tej pory nie był  W sumie to od dawna chcieliśmy mieć dziecko aż w końcu przyszedł ten czas. Tego wieczoru dużo rozmawialiśmy, snuliśmy marzenia, wyobrażaliśmy sobie naszą przyszłość, poczułam się bezpieczna i szczęśliwa 

    Nazajutrz ruszyliśmy w drogę. Pierwszy nasz przystanek - Kasprowy Wierch, 1987 m n. p. m., szczyt, który robił, robi i będzie robił na mnie ogromne wrażenie. W kolejce za biletami staliśmy dwie godziny, pogoda się zaczęła psuć i sugerowałam, że może dziś sobie odpuścimy Kasprowy, bo przez te chmury i tak nic nie zobaczymy, ale Krystian nie chciął o tym słyszeć, kazał mi usiąść i czekać, aż kolejka się zmniejszy, słodkie to było, ale ja byłam dopiero na początku ciąży i nic mi nie dolegało, cały czas mu towarzyszyłam  Wjechaliśy na górę i...zaczęło padać, dobrze, że mieliśmy dobre kurtki, bo inaczej zmoknęlibyśmy jak kury. Mimo tego, albo przez taką pogodę, atmosfera stała się taka tajemnicza, nachodzące chmury dodawały magiczności temu miejscu a przedzierające się czasem słońce napawało wszystkich entuzjazmem  Mimo wszystko, było cudownie  W pewnym momencie Krystian zaczął się bardzo dziwnie zachowywać, rozglądać, był poddenerwowany, rozkojarzony, wypatrywał czegoś, jakby czegoś szukał...tylko czego, zachodziłam w głowę i to jego zachowanie już zaczęło mnie trochę denerwować. W końcu natrafiła się okazja, znalazł wąską dróżkę, którą nikt nie wędrował, wziął mnie za rękę i powiedział, że stamtąd będzie wspaniały widok, poszłam. W pewnym momencie Krystian zatrzymał się, wyciągnął pudełeczko z kieszeni i klęknął...poprosił mnie o rękę  Mówił o mnie tak, jak każda kobieta chciałaby słyszeć i choć mówi mi wiele komplementów, tamtego dnia brzmiały one całkiem inaczej, wiedziałam, że chcę spędzić z nim resztę mojego życia  Wpadłam w jego ramiona i powiedziałam TAK :)

    To mój kolejny szczęśliwy dzień i aż nie mogłam uwierzyć, że wszystko to dzieje się w czasie jednego wyjazdu  Moim marzeniem były oświadczyny w górach i jak tu nie kochać mężczyzn, którzy słuchają swoje partnerki  Wzruszeni, oblani łzami, zmęczeni i szczęśliwi wróciliśmy do ośrodka   Przed kolacją poszliśmy zrelaksować się do aquaparku, adrenalina mi tak podskoczyła do góry, że nie mogłam zasnąć.

    Kolejne dni upłynęły na błogim spokoju i wielu wędrówkach po górach i dolinach. Czułam się jak w bajce, jak we śnie, z którego nie chciałam zostać wybudzona. Ale to była prawda. To były nasze najwspanialsze wakacje, praktycznie już we troje. Kubuś towarzyszył już nam w tak ważnych chwilach. Teraz jest już z nami, niedługo kończy roczek a we wakacje obowiązkowo rodzinny wyjazd, może w góry, może nad morze, może kemping, gdzie nas oczy poniosą, najważniejsze, że razem  I może nie jest to jakaś nadzwyczajna historia z szeregiem zdarzeń ale dla mnie jedyna i niezastąpiona, która pozostanie w mojej pamięci na zawsze i jak synek podrośnie, to na pewno ją mu opowiem 

Wakacje to wspaniały czas odpoczynku dla całej naszej rodzinki,gdzie w rózny sposób możemy spędzać wolne chwile będąc razem. Pierwszymi i najlepszymi wakacjami był nasz tygodniowy pobyt nad Polskim Bałtykiem .Popołuniami zwiedziliśmy latarnie z którch jest wspaniały widok na morze. Z kolei od rana wylegiwaliśmy się na plaży, Graliśmy w piłkę ręczną, moczyliśmy stopy w morzu i budowaliśmy zamki z piasu. Uwielbiamy pluskać się w błękitnej wodzie skakać po falach zbierając muszelki. Na terenie ośrodka w którym mieszkaliśmy znajdował sie plac zabaw ze zjeżdzalnią ,Chatka Kubusia Puchatka, zabawki, piaskownica, piłkarzyki, rzutki, mini quady.Niestety wczasy nad morzem szybko się skończyły, ale mamy nadzieję, że za rok także pojedziemy nad morze i będziemy równie miło spędzali czas. Mamy piękne wspomnienia z wakacji i mnóstwo zdjęć. które będziemy pokazywać znajomym.

Majac 3 dzieci cieżko jest zaplanować wakacje i odłożyć troche grosza jak to sie mówi zwłaszcza gdy na dyżur wakacyjny mogłam zapisać tylko najmłodszą córke Julie jednak postanowiłam że zarobie na wakacje dla dzieci gdyż bardzo chciały nad morze do Łeby ustaliłam z mężem że zamieniamy sie rolami i  to on zostaje w domu  z dziecmi a ja zarabiam więc sezonowo pracowałam przy drzewkach i krzewach po 12 godzin potem troche rwałam maliny i tak udało sie spełnić zachcianki moich 3 córek w ubiegłe wakacje pojechaliśmy do ŁEBY dziewczynki nie mogły się doczekać kiedy dojedziemy na miejsce bo bardzo chciały pojśc na wesołe miasteczko aby troche się rozerwać byliśmy także na wystwie klockow LEGO dla nich była to najwieksza atrakcja niezwykle ciekawa jakie cuda powstają przy uzyciu wyobrażni nie chciały wogóle wychodzić sami wiecie gdy ma się dzieci to głownie wakacje są z myśla o nich i wszystko dla naszych (:

córkom spodobały sie rowery tzw gokarty które sie wypozycza na określony czas pozdzierały sobie nogi ale i tak  były zadowolone spaliśmy w campingu gdy było upalnie zabieraliśmy córki nad morze plaża i zabawa zbieranie kamyczków robienie zamku z piasku szum fal coś pieknego byłam dumna z siebie że dzieci były zadowolone bo przecież o to chodziło

Tak, pamiętam to jakby dziś. Moje najmilsze wspomnienia rodzinne pochodzą z okresu mojego dzieciństwa. A konkretniej z okresu wakacyjnego, gdzie śmiało puszczano wodze fantazji a beztroska przepełniała każdy długi dzień. Każda wspólna wyprawę z moją rodziną to dla mnie moc wspomnień, magicznych momentów, które chcę zachować w pamięci jak najdłużej. I tak jest w tym przypadku. Pamiętny rok 1993 – miejscowość Staszów – piękna i malownicza okolica. Znajdowała się tam mała piaszczysta plaża, w pobliżu lasek, boisko do gry w siatkówkę plażową. To było idealne miejsce, aby wypocząć. Z racji tego, że mieliśmy do dyspozycji rowery wodne, wspólnie z rodzicami spędzaliśmy na nich dużo naszego czasu. Pływanie rowerkiem wodnym było cudowne. Przepiękne, niepowtarzalne widoki, anegdotki opowiadane przez rodzinę – ciekawe i z humorem, pogoda wymarzona, czego chcieć więcej… Nic, tylko powiedzieć chwilo trwaj, trwaj i trwaj. Cieszę się, że mam takie piękne wspomnienia, że dzięki rodzicom mam do czego wracać pamięcią.

"Buon giorno!" - tak przywitałam męża i dzieci pewnego lutowego popołudnia rok temu - "A może wakacje w Italii?". Każdy, kto mnie zna - wie, że Włochy to moja druga natura, drugi dom...W czasach młodości (ach, kiedy to było;) pilnie uczyłam się włoskiego, jeździłam do pracy w kraju o kształcie buta i spędziłam prawie rok na wymianie studenckiej w przepięknym Rzymie. Gdy więc w ręce wpadł mi katalog Vacansolei - poszybkim przekartkowaniu go wiedziałam, że czas odwiedzić moje ukochane Włochy, bo serce tęskni! Nasi rodzice stwierdzili, że również chętnie naładują swoje życiowe akumulatory w towarzystwie wnuków, dzieci i...słońca - i niebawem wszystko już było załatwione. Ponad 1200km podróży, podzielonej na dwa etapy (nocleg w Słowacji) i w pewną czerwcową sobotę byliśmy już na miejscu. Camping Villaggio San Francesco na Riwierze Adriatyckiej okazał się wspaniałym miejscem dla rodzin z dziećmi - kilka basenów, zjeżdżalnie, animacje, sale i place zabaw, a w odległości 100m piaszczysta plaża. Raj na Ziemi! Spędziliśmy wspaniałe, słoneczne wakacje - trzy pokolenia, dwa domki i mnóstwo radości:)A dla mnie i męża ten czas był dodatkowo okazją, by oderwać się od codziennej gonitwy i przez chwilę pobyć razem...Gdy dziadkowie zajmowali się wnukami - my mogliśmy pospacerować w świetle zachodzącego słońca po plaży, trzymając się za ręce, a podczas romantycznego wypadu do Wenecji tylko we dwójkę - przypomnieliśmy sobie, jak mocno się kochamy:)
Wakacje życia! Zresztą zobaczcie sami, koniecznie z dźwiękiem!
 

Pojechaliśmy we trójkę: moja mama, bój brat Dawid i ja. Wyjechaliśmy 18 czerwca wczesnym rankiem (około trzeciej godziny nad ranem!). Podróż autobusem do Warszawy trwała około trzech godzin. W autobusie nie mogłem zasnąć z podekscytowania że jadę na koncert mojej ulubionej grupy. Gdy dojechaliśmy do Warszawy mieliśmy dwie godziny wolnego czasu, więc postanowiliśmy zatrzymać się w kawiarni na herbatę, ponieważ strasznie zmarzliśmy. Około godziny siódmej byliśmy już na dworcu głównym w Warszawie. W oczekiwaniu na pociąg wyobrażałem sobie jak koncert będzie wyglądał. W pociągu było znacznie wygodniej niż w autobusie, ale to też nie była bussines class... Po dojechaniu do Katowic spacerowaliśmy i zwiedzaliśmy, gdyż koncert zaczynał się dopiero o godzinie 18.00. Po tych paru godzinach ochrona zaczęła nas wpuszczać i sprawdzać wszystkich bardzo dokładnie, ponieważ organizatorzy zabronili spożywania alkoholu i robienia zdjęć gwiazdom. Po „przeszukaniu” czekaliśmy parę minut przed drzwiami na płytę spodka na wpuszczenie do środka. Zaczęło się! Tłum ludzi po wdarciu się do środka rozgrzewał się przy muzyce zespołu Łzy i niemieckiej grupy rockowej TIE TOTEN HOSEN, aż przyszła kolej na główną gwiazdę – THE OFFSPRING. Koncert skończył się około 23-ej i czekaliśmy całą noc na bezpośredni pociąg do domu. Po powrocie do domu zmęczony wykąpałem się i poszedłem spać, Następnego dnia normalnie poszedłem do szkoły. 

Swoje najpiękniejsze,  najcudowniejsze i najbardziej wymarzone wakacje zaczęłam od…pobytu w szpitalu ! Już od jakiegoś czasu przygotowywałam się do dość poważnej operacji, po której czekała mnie długa i mozolna rekonwalescencja – więc o jakichkolwiek innych planach i wakacyjnych wojażach mogliśmy z mężem zapomnieć…

Kiedy byłam już po zabiegu – wybudzona z narkozy, odłączona od całej tej aparatury, ale wciąż ledwie żywa i niesamowicie obolała – zadzwonił pewien najważniejszy w moim życiu telefon, który postawił mnie na nogi szybciej i skuteczniej niż jakikolwiek fachowy zespół medyczny czy profesjonalna rehabilitacja.

***

Dzwonił pracownik ośrodka adopcyjnego, w którym od ponad 2 lat czekaliśmy z mężem w kolejce na nasze „urodzone sercem” dzieciątko !

Miał dla mnie informację, że w jednym z okolicznych domów dziecka czeka na nas malutki, 3-miesięczny chłopczyk, który dosłownie za kilka chwil może zostać naszym synkiem, jeśli tylko ostatecznie się zdecydujemy i dopełnimy wszelkich formalności.

Chyba nie muszę opisywać, jak wielka była nasza radość w tamtym momencie! – i nic, naprawdę NIC nie było w stanie jej przyćmić: ani paskudne szpitalne jedzenie, ani przejmujący ból w okolicach dopiero co założonych szwów, ani konieczność paradowania po oddziałowym korytarzu z podłączonym cewnikiem i kroplówką do towarzystwa ;)

Od tamtej chwili znajdowaliśmy się w stanie totalnej euforii i działaliśmy jak w amoku ;) Po dwóch dniach wypisałam się ze szpitala na własne życzenie, swojego lekarza prowadzącego wprawiając w osłupienie i stawiając przed faktem dokonanym. Ale przecież już absolutnie nic mi nie dolegało ! ;) – dostałam od losu tak potężną motywację i zastrzyk pozytywnej energii, że nagle zupełnie ozdrowiałam: mogłam śpiewać na całe gardło, tańczyć kankana, a nawet góry przenosić – byle tylko jak najszybciej wziąć w ramiona tę naszą Kruszynkę i mieć ją wreszcie przy sobie, po kilku długich latach bezskutecznej walki z niepłodnością.

***

I wreszcie nadszedł dzień naszego pierwszego spotkania z synkiem, który dla nas urodził się, kiedy miał niespełna 3 miesiące, 63 cm długości i 6 kilo wagi. Zalani łzami, po raz pierwszy całowaliśmy jego pulchne paluszki, gilgaliśmy malutkie stópki, głaskaliśmy pokrytą delikatnym puszkiem główkę i śpiewaliśmy „a…a…a…kotki dwa” głosem tak drżącym ze wzruszenia, że bardziej przypominał beczenie jakiejś szalonej owcy ;)

Przez jakiś czas (ze względów proceduralnych) nie mogliśmy jeszcze zabrać synka do domu. Odwiedzaliśmy go więc codziennie w placówce, oddalonej od naszego miejsca zamieszkania o kilkadziesiąt kilometrów. Spędzaliśmy wspólnie czas w „sali zabaw”, wychodziliśmy z wózkiem na długie spacery po okolicy, uczestniczyliśmy w karmieniu, kąpieli i innych czynnościach pielęgnacyjnych (które zresztą na początku niezbyt dobrze nam wychodziły, więc  musieliśmy uczyć się wszystkiego zupełnie od podstaw ;) )

Wieczorami natomiast wracaliśmy do domu, na prędce kompletowaliśmy ostatnie brakujące elementy niemowlęcej wyprawki, składaliśmy nowe łóżeczko i pozostałe mebelki, układaliśmy na półkach kupione dla synka ubranka, zabawki i książeczki. Czasami zdarzało się, że stawaliśmy razem na środku dziecinnego pokoju i płakaliśmy ze szczęścia – chyba wciąż jeszcze nie mogliśmy uwierzyć, że to wszystko dzieje się NAPRAWDĘ !

***

Każdego dnia chcieliśmy się o naszym Okruszku czegoś nowego dowiedzieć, poznać go lepiej , pokazać mu chociaż maleńki kawałek świata, nauczyć się siebie nawzajem…

Inni wylegiwali się pewnie tego lata na egzotycznych, tropikalnych plażach, zdobywali kolejne górskie szczyty albo żeglowali po malowniczych jeziorach. My zdobyliśmy swój najważniejszy i najwyższy życiowy szczyt, zwany RODZICIELSTWEM – z którego już od prawie dwóch lat kontemplujemy i podziwiamy wszystko dookoła.

I żadne dalekie wyprawy ani wakacyjne szaleństwa nie były nam wtedy do szczęścia potrzebne, bo cały nasz świat mieliśmy tuż obok, w zasięgu własnych ramion, na wyciągnięcie ręki – a macierzyństwo i „tacierzyństwo” okazało się tą najcenniejszą, najbardziej kształcącą podróżą naszego życia…

WITAM SERDECZNIE, JA RÓWNIEŻ POSTANOWIŁAM WZIĄŚĆ UDZIAŁ W KONKURSIE   SWOJE NAJPIĘKNIEJSZE WAKACJE PAMIĘTAM Z CZASÓW DZIECIŃSTWA, KIEDY MÓJ TATA PRACOWAŁ WTEDY W STOCZNI W GDYNI JAKO MONTER KADŁUBÓW OKRĘTOWYCH. STOCZNIA CZĘSTO ORGANIZOWAŁA ZA TYCH CZASÓW KOLONIE DLA RODZIN I DZIECI. PEWNEGO DNIA TATA PRZYJEŻDZAJĄC DO DOMU JAK ZWYKLE POZNO OZNAJMIŁ ŻE JEDZIEMY CAŁĄ RODZINĄ NA WAKACJE DO WISŁY POCIĄGIEM. WSZYSCY WTEDY SIĘ BARDZO CIESZYLI.W POCIĄGU WSZYSCY ŚPIEWALI RÓŻNE PIOSENKI HARCERSKIE Z INNYMI RODZINAMI.  W OŚRODKU WYPOCZYNKOWYM, GDZIE BYŁ PIĘKNY WIDOK NA GIEWONT KAŻDA RODZINA DOSTAWAŁA POKOJE, A ŻE BYŁO NAS WTEDY 9 RAZEM Z RODZICAMI, PONIEWAŻ MAM DUŻĄ RODZINĘ, AKTUALNIE 5 BRACI I 5 SIÓSTR :) RODZICE DOSTALI OSOBNY POKÓJ RAZEM Z NAJMŁODSZĄ WTEDY MARTYNKĄ, A RESZTA RODZEŃSTWA POKÓJ 2 I 4 OSOBOWY. TO BYŁY NAJPIĘKNIEJSZE WAKACJE JAKIE MOGLIŚMY SOBIE WYMARZYĆ, PO RAZ PIERWSZY ZOBACZYLIŚMY WODOSPAD, JASKINIE, GÓRY, PRZEJECHALIŚMY SIĘ KOLEJKĄ NA KASPROWY WIERCH, PRZEPŁYNĘLIŚMY TRATWĄ DUNAJEC, BYŁY ORGANIZOWANE TAŃCE I ŚPIEWY PRZY OGNISKU, ZABAWY W DYSKOTECE, KREATYWNE ZABAWY NA ŚWIEŻYM POWIETRZU JAK ZABAWA W ZNAJDYWANIE MIEJSCA, ZAGADKI, KONKURSY SPORTOWE, CHRZTY KOLONIJNE, WYSTĘPY DLA RODZICÓW ORAZ WIELE INNYCH CIEKAWYCH PRZYGÓD. I TE PIESZE WYCIECZKI ...COŚ WSPANIAŁEGO. TO BYŁO COŚ FANTASTYCZNEGO, PO DZIŚ DZIEŃ TO WSPOMINAM... CHCIAŁABYM SWOJĄ RODZINKĘ WYSŁAĆ W TAKĄ PODRÓŻ. . TAKIE WAKACJE ZOSTAJĄ W GŁOWIE PO DZIŚ DZIEŃ....PONIŻEJ STARE ZDJĘCIE MOJEJ RODZINKI, NA KTÓRYM NIE WSZYSCY SĄ BRAKUJE MARTY, GRZESIA I ALI...ZAPAMIĘTAŁAM PIOSENKĘ ŚPIEWANĄ PRZY OGNISKU...OGNISKA JUŻ DOGASA BLASK, BRATERSKI SPLEĆMY KRĄG, PRZY INNYM OGNIU W INNĄ NOC DO ZOBACZENIA ZNÓW... 

Moje najwspanialsze jak dotąd wakacje spędziłam z moimi chrzestnymi, pojechałam z nimi na doczepkę i były to moje pierwsze tak długie (tydzień i jeden dzień) wczasy. Pojechaliśmy dość liczną grupą i po prawie dwunastu godzinach jazdy i chyba z dwudziestu przerwach na siku, dojechaliśmy na miejsce, czyli w Beskidy :) konkretnie do Szczyrku. Byłam zachwycona, otaczały mnie piękne widoki, lipcowe słońce grzało w twarz, a chłodny wiaterek wspaniale chłodził. Domek w którym mieliśmy tymczasowo zamieszkać też był cudowny, typowa góralska chata z drewnianych bali, od razu przy wejściu powitał nas zapach oscypków i beczenie owiec które pasły się niedaleko. Po krótkim odpoczynku, ruszyliśmy na zwiedzanie miasteczka, dookoła witały nas butki z pamiątkami i góralskimi ozdobami, od razu kupiłam chyba z dziesięć pocztówek by obdarować nimi wszystkich bliskich, a kuzyn kupił wielkie futro z lamy, która po jakimś czasie zaczęła tak śmierdzieć, że wszyscy omijali go szerokim łukiem, swoją drogą zabierał ją też w góry, wszyscy śmiali się, że zapachem odstraszyłby nawet skunksa. Robiliśmy wspólnie wiele rzeczy, ścigaliśmy się kto pierwszy będzie na szczycie, kąpaliśmy się w zimnych górskich strumieniach, jedliśmy jagody prosto z krzaka i śmialiśmy się z naszych fioletowych języków, dzieciaki urządzały karaoke i każdy dzielił się swoim talentem… lub jego brakiem :) Wieczory spędzaliśmy przy ognisku pijąc zimne piwo i śpiewając góralskie piosenki, siedzieliśmy do późna i wstawaliśmy bladym świtem, byliśmy w zoo, gdzie  karmiliśmy zwierzęta, bawiliśmy się w parku linowym i wszyscy jak jeden mąż spaliliśmy się w słońcu. Któregoś dnia zmoczył nas deszcz ale i tak każdy był szczęśliwy. Gdy szliśmy wszyscy razem śpiewaliśmy „Stokrotkę” i jak wariaci ganialiśmy za motylami. Gdy pojechaliśmy na skoki narciarskie wszyscy z wymalowanymi twarzami głośno krzyczeli, a my z zeszytami w dłoniach czatowaliśmy na skoczków, potem każdy z głodem w oczach wpatrywał się w czekoladowego Małysza, ale udobruchali nas słodyczami i wszystko było dobrze. W parku spotkaliśmy przystojnego chłopaka z rodzicami, którego później kilka razy widzieliśmy na szlaku. Wieczorami do późna plotkowaliśmy z kuzynką, że to przeznaczenie ale ostatecznie nic z tego nie wyszło :) Ostatniego wieczora dużo się śmialiśmy ale chyba każdy w głębi serca trochę się smucił, kolejnego dnia z rozrzewnieniem żegnaliśmy piękne góry ale i z nadzieją, że kiedyś tu wrócimy. W drodze powrotnej robiliśmy wiele przerw (lama) i dużo spaliśmy, wróciliśmy zmęczeni, spaleni słońcem i z bezcennymi wspomnieniami. Często wspominam te wakacje, czułam się wtedy jak dziecko, miałam wrażenie, że wróciłam do tych wspaniałych czasów kiedy wycieczki znaczyły o wiele więcej niż gwiazdki w hotelu czy wielkość basenu. Na naszych wakacjach mało spaliśmy, wstawaliśmy skoro świt, oddychaliśmy pełną piersią świeżym górskim powietrzem, nabawiliśmy się odcisków i wróciliśmy bogatsi o coś wartego więcej niż całe złoto tego świata :)

Jedne z moich najlepszych wakacji to rejs po mazurskich jeziorach: łódeczka, nas czworo i piękno polskiej natury! Spędziliśmy na łódce 7 dni, śpiąc w szuwarach (a nie turystycznych portach / przystaniach) co dwa dni dopływajac jedynie do cywylizacji na prysznic i uzupełnienie prowiantu! 

Pływaliśmy od Mamr, pprzez Niegocin, po Śniardwy i jez. Nidzkie. Piekna przygoda: całe dnie na wodzie, wieczorne ogniska, boska przyroda (wdzieliśmy np. tarpany - dzikie koniki na jednej z wysp, na której nocowaliśmy) i spokój......tak to było najważniejsze - spokój! Pływaliśmy poza sezonem - we wrześniu, więc nie było tak, ze walczyliśmy o miejsce w kanałach czy śluzach. Ale też nie byliśmy całkiem sami - mieliśmy okazję poznać ludzi z całej Polski i przy wieczornych ogniskach wspólnie śpiewać szanty :-) Aż się rozmarzyłam na to wspomnienie!

Naprawdę, taka forma jest rewelacyjna: wynajęcie łódki (tylko trzeba miec kogoś z patentem), zaprowiantowanie w kiełbaski na ognisko na kilka dni i wio na wodę! A w międzyczasie panowie łapali rybki, panie "foczyły" się czyli opalały na łódeczce i ptolkowały o życiu.

Nawet nie wiem kiedy wrzuciłam pod pokład telefony i przypomniałam sobie o nich dwa dni przed końcem rejsu. Dlatego uważam, że aktywny wypoczynek jak najbliżej natury jest najlepszy zarówno dla ciała, jak i dla ducha!

Moje najwieksze marzenie czyli Wyprawa nad nasze Polskie Morze 

Już gdy byłam bardzo małą dziewczynką , no w sumie nie taką małą bo miałam

10 lat , marzyłam wtedy o wyjeżdzie nad najpiekniejsze miejsce w Polsce czyli nasze Morze .

Niestety moich rodziców wtedy nie było stać na taki rarytas , ponieważ sami pracowali na to aby

nie zabrakło nam najpotrzebniejszych rzeczy. Moje rówieśniczki pokazywały mi zdjęcia z ich pobytu

nie ukrywam że było mi bardzo smutno , że ja nie mogłam tam z nimi być bo niestety my nie meiliśmy ziemi

i nie mogłam być dofinansowywana wycieczka przez caritas , no cóz powiedziałam trudno może kiedyś.

Powiedziałam mojemu męzowi o moim marzeniu. Przed wakacjami 2015 mąz poinformował mnie , ze

zaklepał termin na lipiec w hotelu w Gdyni. Moja rekacja ? Taka byłam szczęsliwa ! Tak mi było miło !.

Zaczeły się przygotowania , tak bardzo mnie cieszyly . Nasz synek niestety nie mógł z nami jechac ponieważ

był za mały i zle by zniosl taka duga podroz . Zaopiekowała się nim moja mama . 

Nadszedł ten dzień ! Byłam taka szczęśliwa ! Nie mogłam spać . Nie zasnełam ani an chwile podczas 7-godzinnej podrozy samochodem.

Byłam zafacynowana każdym krajobrazem , każdymi miastem , każdym domem ! Było przpepięknie pdoziwiac nasze jeziora , rzeki.

W koncu dojechaliśmy na meijsce czyli hotel , nie bylam zmeczona ! Odrazu zabrałam mężą nad Skwer Kościuszki. Bylo cudowanie !

Te powietrze , takie czyste ! Tak dużo odpoczywających ludzi i radosnych piękny widok ! Odgłosy mew , szum moża , ta letnia woda uderzająca 

w moje nogi i oczywiscie lekki wiaterek targający moje włosy aż szkoda było wrocić do hotelu . !

Natepnego dnia wygrzewaliśmy sie na słoneczku . Na plaży rozbrzmiewały glosy dzieci bawiących się nad morzem , młodziezy grajacej w siatkowkę .

Tak stracilam rachubę czasu że aż za mocno się opaliłam , aż potem nastawiłam wszystkie częsci mojego ciała nad wentylatorem w hotelu 

Piekny dzien wtedy byl bardzo sloneczny , zakonczylismy go spacerem po skwerze trzymajac sie za rece !

Kolejnego dnia odwiedziliśmy Hel . Najpiekniejsze miejsce na swiecie ! Ah bylo cudownie ujrzeć pierwszy raz na oczy te foczki !

Radosc dzieci oglądająca je była cudownym przezyciem ! Spacer po Helu. Jednak pogoda nam nie dopisala ale jak radosnie bylo

biegnąc do pociągu gdy była ulewa jak male radosne dzieci ! Taka Beztroska . 

W kolejnych dniach odwiedziliśmy Muzem Obrony pod Helem . Cudowne i bardzo ineteresujace miejsce.

Szczegolnie ze interesuje sie tematyka wojenną . Jak cudownie bylo przejechać się starą kolejką , nawet

gdy deszczyk zaczął padać ale tez bylo cudownie ! Poznałam dużo fajnych osob ! 

Kupilismy pamiątki dla naszych bliskich i oczywiscie dla naszego okruszka !

Ostatniego dnia byliśmy w Gdynskim kinie , bylo cudownie bo to bardzo nas

zbliza do siebie ! Po filmie , pojechaliśmy do Gdanska . Piekne miasto , poptostu piekne !

Oczywiscie pojechalismy na Westerplatte . Miejsce zadumy i walki ! Jestem dumna z polaków !

Niestety musielismy wracać ale to byl najpiekniejszy tydzien w moim zyciu !

W koncu moje marzenei zostało spelnione , Mam nadzieje ze bedzie

mi jeszcze kiedyś dane pojechać tam razem z synkiem aby

tez zobaczył te piekne miejsca 

Jako mała dziewczynka co roku na ferie wyjeżdżałam z rodzicami do rodziców mojej mamy. Czas spędzony w wakacje zimowe u dziadków wspominam najmilej. Ferie na wsi zasypanej śniegiem były dla mnie cudownym czasem błogich zabaw. Niestety dla rodziców i dziadków był to czas ciężkiej pracy, pomagania przy odśnieżaniu podwórka, dbaniu o rośliny wieloletnie, sad czy zwierzęta hodowlane. Wraz z siostrą z radością biegałyśmy po podwórku ubrane w ciepłe kombinezony utrudniające ruch. Miałyśmy frajdę z biegania za kurami czy kaczkami. Śnieg nam w niczym nie przeszkadzał. Pewnego roku zamarzyło nam się iglo w sadzie, a czego tatuś z dziadkiem nie zrobią dla swoich ukochanych małych dziewczynek. Wzięli łopaty i poszliśmy do sadu znajdującego się obok domu. Długo trwało budowanie iglo, ale jak na ich pierwsze było wspaniałe. Może nie miało kształtu kopuły, bo „dach” ciągle się zawalał, więc iglo składało się ze śnieżnych ścian i desek będących stropem, funkcję drzwi pełnił stary dywan zaczepiony o deski. Nie zapomnę mojej radości z tej lodowej budowli. Bawiłyśmy się w Eskimosów z siostrą, mama dała nam lampkę służącą jako oświetlenie. Po zabawie w iglo wracałyśmy zmarznięto do domu, w którym grzałyśmy się przy starym kaflowym piecu dającym ogrom ciepła.

Gdy mój synek, Mikołaj, miał 1,5 roku  postanowiliśmy wyjechać na pierwsze wspólne prawdziwe wakacje. Wybraliśmy słoneczną Chorwację - i był to strzał w dziesiątkę!!!
Na wakacje polecieliśmy samolotem. Podróż zajęła nam (łącznie z pobytem na lotnisku) około 5 godzin i wcale nie była uciążliwa. Mikołaj spał w samolocie - chyba delikatny szum go usypiał i w ogóle nie odczuł jej trudu. Na lotnisku wynajęliśmy samochód, by bez trudu dotrzeć na miejsce wypoczynku.  Mieszkaliśmy w domku (chcieliśmy czuć się zswobodnie i nie być ograniczeni do małej przestrzeni hotelowego pokoju) zaopatrzonym w łóżeczko - Mikołajek miał swoje własne miejsce do spania (było to dla nas duże ułatwienie). Na terenie ośrodka oprócz basenu dużego był mały basenik dla dzieci - to w nim Mikołaj spędzał większość czasu. Wspólne zabawy z innymi dziećmi, dzielenie się zabawkami (wszystkie byly wspólne), brykanie i chlapanie - śmiechom nie było końca. I łatwiej było dbać o jego bezpieczeństwo. A i my mogliśmy przez to wypocząć i oderwać się od codzienności. Dzięki
wypożyczonemu samochodowi (zawsze do dyspozcji jest fotelik samochodowy) zwiedziliśmy także okolicę poznając całe jej piękno i przeżywając niezapomniane chwile. Tempo wycieczek dostosywaliśmy oczywiście do Mikołajka, tak aby nie były dla niego za bardzo męczące. Dzięki takim wycieczkom już od maleńkości ma szanse poznawania nowych miejsc, bycia bardziej otwartym i ciekawym świata. Zwiedzanie także Mikołajowi sprawiało wielką frajdę!
Oczywiście oprócz zabaw w basenie i zwiedzania były też igraszki na plaży - w końcu piasek i błotko są takie fajne!, zbieranie kamyszków i brykanie w cieplutkiej morskiej wodzie.
Na nasz odpoczynek wybraliśmy wrzesień - i był to rewelacyjny termin. Jeszcze cieplutko, a już nie goraco, a i woda także była bardzo ciepła
Naprawdę wszystkim rodzicom polecam wypoczynek w Chorwacji. Wiem, że takie wczasy wydają się drogie. Ale można znaleźć naprawdę atrakcyjne cenowo oferty. Nie trzeba martwić się o pogodę, dziecko na pewno się nie przeziębi, deszcz nie zepsuje urlopu a standard wypoczynku często jest  zdecydowanie wyższy (niestety!) niż w większości polskich kwater, hoteli i campingów. . A ceny nad Bałtykiem (zwłaszcza w odniesieniu do standardu) są jak dla mnie zdecydowanie za wysokie - osobiście sprawdziłam . Dlatego warto już teraz zacząć oszczędzać i nie bać się wakacji nawet z małym dzieckiem za granicą. Polecam je wszystkim a sama już zaczynam marzyć o równie udanych wakacjach w tym roku  i... wrzucać pieniążki do naszej domowej świnki :)

Moje najlepsze wakacje: kopnął mnie prąd, brakło benzyny w aucie na autostradzie, pomyliliśmy kierunki       (północ z zachodem - do dziś nie wiem jak się to stało), rozwód malował się jak nigdy przedtem, a przecież mieliśmy w głowie plan... wszystko nam się jednak rozjechało. 

To wstęp do moich najlepszych wakacji... bo razem z przeszkodami łączą się momenty perfekcyjne w życiu. Takie gdzie muzyka w duszy dokładnie zgadza się z tym co w sercu. A umysł przestaje domagać się uwagi. A w zasadzie on też zatraca się w trwającej chwili. Momenty niezwykłe.

I wtedy, na tych wakacjach, po wszystkich łzach, nauczyłam się na nie patrzeć, i np. z piania koguta uczynić scenę jak z filmu... Kogut pieje, a ja mam swój moment. Bo u babci też piał. U babci, u której spędzałam prawie każde wakacje. U której wstawałam rano i pierwsze co słyszałam to… pianie koguta. 

Wspomnienia z dzieciństwa, czas spędzony na wsi, pająki w stogach siana, tęsknota. Jedno uczucie kryje za sobą drugie. I na tych wakacjach podchodziłam do zagrody z kogutami z kubkiem kawy w ręku i w duchu mówiłam sobie: "Boże, jak tu pięknie". I ogródek z warzywami. I kiełbasa swojska i jajka od kur. I jajecznica rano ze szczypiorkiem, na dużej ilości masła. I rosół z ziemniakami. I stokrotki wszędzie, gdzie się nie ruszysz. Jak u babci. A potem córcia i mąż przynoszą truskawki. Rozgniecione i posypane cukrem. Dla każdego w kubeczku. Pyszne.

W wakacyjne dni odżyła we mnie cząstka tamtych, ukochanych dla mnie czasów. Ja wiem, że dla kogoś, to takie może nic. Bo przecież to tylko koguty pieją, kury jaja niosą. Tylko to. Jednak ja sobie po ciuchu myślę, że w pianiu koguta jest jakaś melodia... :):)

Jako dziecko nigdy nie bylam na rodzinnych wakacjach, ale od kąd mam swoje dziecko bylismy już rodzinnie na wakacjach. Bylo to wspaniałe przeżycie, za razem bylam podekscytowana ale także wystraszona. Bałam się lecieć samolotem i nid wiedziałam jak moja 6 miesięczna córka to zniesie... Amelka była bardzo dzielna, nie płakała wręcz przeciwnie była zadowolona.... Nasze piersze wspólne Greckie wakacje.... Było cudownie zwiedziliśmy dużo, smażyliśmy się na słońcu... Mój narzeczony stwierdził że nie będzie się smarował kremem bo nigdy go jeszcze słońce nie spaliło, dobrze że miałam Panthenol bo inaczej było by kiepsko

Moje najlepsze wakacje spędzałam gdy byłam jeszce małym dzieckiem ;)  Co roku z moją młodszą siostrą rodzice zawozili nas do babci na wieś.

Spędzałysmy tam razem najlepsze chwile co roku, skakałyśmy po sianie, doiłysmy krowy, chodziłysmy po wielkich wykopaliskach piasku :)

Mimo tego, że nie były to wakacje na końcu świata były najwspanialsze. Bardzo związało to mnie z moją siostrą :) Wspominamy do dziś jak stałysmy pośród cielaków, a jeden znich pogryzł mojej siostrze sukienke w kwiaty.