wychowanie bezstresowe

Ja myśle że nie ma wychowania bezsteresowego.Jak również nie jestem za karami cielesnymi Moja córka jak mocno nabroi to tłumacze jej co zle zrobiła jesli to nie pomoże to dostanie małego klapsa. Dziecko musi wiedziec co to kara że pewnych rzeczy robić nie wolno.Nie można pozwolić sobie wejsc na głowe. Znam taki przypadek bezstresowego wychowania.Dziecko bije wszystkich do okoła,pluje w twarz ,wymusza wszystko płaczem itp...Ale nie można ukarac bo to jest dziecko i tłumaczenie że dzieci tak mają.Bzdura ja mam kontakt z dziecmi ale takie zachowanie mnie poprostu osłupiło.

bezstresowe wychowanie to krótko mówiąc "wolna amerykanka" w zachowaniu dziecka. zero wyraźnych granic i zasad nie mówiąc o konsekwencji. Aaa znam jeszcze rodziców, którzy na siłę wmawiają dziecku, ze ma modne ostatnio ADHD i jego nie wolno stresować i denerwować.

Zastanówmy się co znaczy ta nazwa "bezstresowe". To powinno być wychowanie bez bicia, niepotrzebnych stresów i upokorzeń. Ale zasady, wymagania, system kar i nagród powinien być i ja właśnie tak staram się wychowywać. Myślę że głównym problemem dzisiaj jest to,że mamy za mało czasu i cierpliwości do naszych dzieci, a co jest bardzo ważne!

To ja Wam opowiem historię związana z tym wychowaniem: Kolega mojego syna jechał pewnego razu autobusem, przed nim siedział chłopczyk ze swoją mamą. W czasie jazdy chłopiec zachowywał się niegrzecznie: pokazywał język, głośno mówił, kopał w siedzenie itp.. Kolega poprosił mamę chłopca by ta zwróciła uwagę na jego zachowanie bo ani razu nie zareagowała na jego wyczyny. Ona na to, że wie jak wychowuje swoje dziecko, a wychowuje go bezstresowo. Cóż kolega uzbroił się w cierpliwość i dojechał do swojego miejsca przeznaczenia ale wychodząc z autobusu wyciągnął gumę z ust i przykleił matce tego dziecka na czoło mówiąc, ja też byłem wychowywany bezstresowo. I co Wy na to???

piekne opowiadanie Oliwka:) Na szczescie nie bylam wychowana bezstresowo i tez tak wychowuje syna. On musi wiedziec, co jest dobre i gdzie jest granica. Czasem sobie myslem ze moze trzeba popuscic lejce bardziej:) Bo przeciez on taki malutki:) Ale wiem tez, jaki z niego skubaniec i jak juz potrafi sie przymilic, zeby uzyskac to co chce. Np. nie chce mowic "tak", tylko kiwa glowa. Ale gdy klade go spac,a on jeszcze nie chce, mowi wszystko, potrafi powtorzyc wszystko, zeby tylko mama nie kazala mu spac:) Takie to sa male skubance, ukochane :)

świetna opowieśc oliwko! ja myśle że dzieci wychowywane nbezstresowo są krzywdzone przez swoich rodziców, bo takie "pseudowychowanie" nie przygotowuje do dorosłego życia i jak takie dziecko dorośnie doznaje bardzo brutalnej konfrontacji z rzeczywistością, gdzie nikt już nie głaszcze go po główce i nie pozwala na wszystko!

mnie ojcec trzymał twardą ręką, jak mi sie należało to dostałem w skórę i jestem mu za to wdzięczny bo dzięki temu coś w zyciu osiągnąłem. jak czasami popatrze jak zachowuja sie wychowywane bezstresowo dzisiejsze dzieci to cierpnie mi skóra. dyscyplina to podstawa do dobrego wprowadzenia w zycie

bicie, kary cielesne to nie są metody dobre. Agresja rodzi agresję, Ty dasz w skóre twojemu dzieku, Ono swojemu itd. Dana kara powinna czegoś nauczyć nie upokorzyć a do tego sprowadza się bicie.

wychowanie bezstresowe nie istnieje bo każdy ma od najmłodszych lat jakieś stresy. ale rodzice są od tego by przykre sytuacje w życiu dziecka pojawiały sie tak żadko jak to tylko możliwe

Mój wnuczek jest wychowywany bezstresowo co nie za bardzo mi się podoba, ponieważ w moich czasach dzieci miały swoje obowiązki i robiły to co im kazali rodzice a nie to co chciały. To samo z jedzeniem - cieszono się z tego co mama przygotowała i nie było mowy o grymasach i wymaganiu jakiś potraw. I wtedy szanowano dorosłych. Niestety nie widzę tego u mojego wnuka ale nie wtrącam się bo jak mówią moje dzieci teraz są inne czasy.

Zgadzam się w pełni z kasiia28 i podpisuje obiema rękami :)

Ja natknęłam sie na taki artykuł: "Kiedy na świat przychodzi dziecko, pojawia się wielka radość i szczęście. Ale pojawia się również strach. Czy podołam obowiązkom rodzicielskim? Czy będę wiedział/wiedziała, jak się zachować? Przede wszystkim pojawia się jednak pytanie: jak będę wychowywać swoje dziecko? Czy w sposób, jaki znany jest mi z domu rodzinnego z wykorzystaniem całej wiedzy, jaką przekazali mi moi rodzice? A może według najnowszych podręczników dla rodziców, których teraz na rynku nie brakuje? Jaki styl przyjmę? Wyróżnić można trzy główne style wychowania: autorytarny, liberalny i demokratyczny. Trzy style – trzy różne modele wychowania. Skupmy się przez chwile, na modnym dzisiaj stylu liberalnym w jego skrajnej wersji, popularnie nazywanej "wychowaniem bezstresowym". Chciałabym pokazać, iż wychowanie bez granic nie spełnia swoich funkcji i ostatecznie wywołuje efekt odwrotny od zamierzonego. Zanim jednak zacznę rozważania na temat stylu, który właściwie od niedawna zaczął być promowany, chciałabym najpierw określić czym właściwie jest wychowanie. Otóż jest to celowe, świadome działanie o charakterze interakcyjnym i dwupodmiotowym, mające na celu wywołanie względnie stałych pozytywnych zmian w zachowaniu i osobowości jednostki. Kiedy przyjrzymy się definicji wychowania bezstresowego zauważymy, że wiele z punktów w niej zawartych znacznie różni się od ogólnej definicji wychowania. Wychowanie przyzwalające cechuje ogromna swoboda w działaniu i zachowaniu dziecka oraz znikome oczekiwania i wymagania rodziców względem wychowanka. Charakterystyczne jest również unikanie kar za niewłaściwe zachowanie motywowane stwierdzeniem, iż człowiek uczy się na własnych błędach. Po raz pierwszy wychowaniem naturalnym zajął się już w XVIII wieku Jan Jakub Rousseau, który opisywał jak ważne jest doświadczenie własne w procesie rozwoju młodego człowieka oraz wolna wola w dokonywaniu wyborów życiowych. Czym kierują się rodzice, decydując się na swego rodzaju leseferyzm? Przede wszystkim na pierwszy plan wysuwa się chęć wychowania szczęśliwego dziecka, które nie będzie ograniczane żadnymi nakazami, a co za tym idzie – będzie mogło się harmonijnie rozwijać. Czy tak jest w rzeczywistości? Nie. Dziecko potrzebuje pewnych zasad, aby mogło czuć się bezpieczne. Określenie jakiś granic jest konieczne do tego, aby dziecko nie czuło się zdezorientowane wobec ogromu świata, który go otacza; do tego, aby czuło się pewnie. Kolejnym argumenten ze strony rodziców opowiadających się za wychowaniem bezstresowym jest próba wyeliminowania stresów, jakie mogłoby przysporzyć dziecku wszelkie ograniczanie swobody działania. Bo jak dziecko ma się spokojnie rozwijać, kiedy nad głową ciążą mu coraz to nowsze bodźce wywołujące stres? Nikt jednak nie bierze pod uwagę faktu, że stres w odpowiedniej dawce jest czynnikiem motywującym, stymulującym rozwój człowieka. Nie można go całkowicie wyeliminować. Dziecko, które zachowuje się nieodpowiednio, ale w żaden sposób nie jest informowane o swoim złym postępowaniu ani uczone, iż nie powinno tak robić, zwyczajnie gubi się. Przede wszystkim nie ma autorytetu, bo brak przy nim osoby, która podpowie mu jak poruszać się w świecie pełnym zasad i ogólnie przyjętych norm moralnych. Ponadto wychowanie bezstresowe nie powstrzymuje niewłaściwego zachowania i dzieci tracą kontrolę nad sobą. Mogą stać się impulsywne, co prowadzić może do różnego rodzaju problemów w zetknięciu z innymi ludźmi. Szczególnie zauważalne jest to kiedy takie dziecko wchodzi w grupę rówieśniczą np w przedszkolu i nie potrafi dostosować się do zasad tam panujących. Dlaczego? Bo "unikanie stresów" doprowadziło do tego, że dziecko nie wie jak ma się zachować. Nikt nigdy nie mówił mu, że czegoś nie wolno, że czegoś się nie powinno. W skrajnych przypadkach może dojść nawet do agresji ze strony dziecka skierowanej w innych ludzi, innych – bo zachowujących się inaczej od niego. Co jeszcze widza w tym stylu wychowania rodzice decydujący się na jego wprowadzenie? Rozmowę. Rodzice dużo rozmawiają ze swoimi dziećmi wierząc w to, że kiedy dziecku wytłumaczy się, iż współpraca to najlepsza droga do porozumienia się, dziecko zacznie się do tego stosować. A kiedy okazuje się to niemożliwe do zrealizowania, próbują innych taktyk, żeby nakłonić dziecko do współpracy, jednakże jest to jedynie taktyka słowna. I jak się okazuje, nieskuteczna. Nierzadko potrzeba po prostu działać, reagować aktywnie. To w jaki sposób rodzice będą chcieli wychować swoje dzieci, zależy od ich własnych doświadczeń czy przekonań. Z mojego punktu widzenia wychowanie bezstresowe nie realizuje niemal żadnych celów wychowawczych. Powoduje, że dziecko podważa, a w najgorszym przypadku ignoruje, wszelkie zasady i na każdym kroku sprawdza granice, testuje rodziców. A rodzic, który nie reaguje na to, nieświadomie pokazuje dziecku, że może ono samo o sobie decydować i osiągnąć wszystko, czego zechce. Stanowić to może zagrożenie nie tylko dla prawidłowego funkcjonowania, ale również dla życia wychowanka. Sprawdzając na własnej skórze wszelkie otaczające go zjawiska, może narazić się na różnego rodzaju niebezpieczeństwa. Ponadto rodzic nie jest żadnym autorytetem w oczach dziecka, a przecież tak ważne dla małego człowieka jest mieć świadomość, że w pobliżu jest ktoś kto wspomoże, kto jednak będzie wiedział lepiej". Katarzyna Zaskórska pedagog stażysta

Dziękuję Judimm. Bardzo dobry artykuł i daje do myślenia ...

Popieram Basieńkę - daje do myślenia i zastanowienia aby uniknąć chociaż w części błędów wychowawczych, bo ich tak nie da się uniknąć na 100%...

Wyciągam bardzo ciekawy wątek. 

Co sądzicie o bezstresowym wychowaniu? 

A ja bezstresowo wychowac dziecko aby nie zbłądziło w wieku pietnastu lat i nie popadło w złe towarzystwo, narkotyki, alkoholizm, rzuciło szkoły.. nie wspomnę o gorszych rzeczach które dotykają nasze dzieci..

Kochać rozumnie, to kochac mądrze..Stawiać granice, ale pozwalać na samodzielność. Karać dziecko, ale nie upokarzać.  Prowadzić przez zycie tak, aby dziecko mogło poczuć konsekwencje swojego postępowania na własnej skórze, ale uchronić przed powaznymi błędami( zadarcie z prawem itd). dać zyć swoim zyciem, ale je " z daleka" kontrolować..No i być w poblizu, aby dziecko wiedziało, że w każdej chwili, w każdym momencie, o każdej porze może na nas- rodziców liczyć...

Wychowanie dziecka, mądre wychowanie, to praca na całe życie...

Beztresowe wychowanie prowadzi do ostatnich sytuacji jakie wczoraj widziałam w TV... w autobusie kilkoro nastolatków awanturuje się, reaguje tylko osoba niewidoma i nikt mu nie pomaga, idącą chodnikiem kobietę atakuje młody chłopak, kopie ją bez powodu i odchodzi z rękami w kieszeniach, jakby nic się nie stało...

Ci młodzi ludzie mają rodziców, chodzili do szkół czy nadal chodzą... to jak zachowują się w innych miejscach jeśli taki "brutalny" sposób bycia pokazują w miejscach publicznych... Strach się bać spotkać takich "łobuzów" w jakimś ustronnym miejscu...