Nie wierzę, że taki fajowy topik trzeba wyciągać :)
Porównywanie dzieci jest wstrętne, bo "Ignaś nie płacze w przedszkolu", bo "Marta nie boi się zjeżdżalni...", "on jeszcze sika w pieluszkę" - paskudne.
I jeszcze etykietowanie: "ty zawsze taki mazgajowaty jesteś", "jesteś niedobry", "oj ty ciapo", bardzo taki maluszek musi cierpieć, przecież te słowa padają z ust osoby, którą kocha całym swoim serduchem.
Albo traktowanie dziecka jako złego z natury. Jako niegodziwca, którego trzeba naprostować, wytrenować i nauczyć żyć wśród ludzi. Bardzo mnie "drażni", jak rodzice nie próbują zrozumieć uczuć dziecka, pomóc mu, tylko we wszystkim widzą powód do wojny, walki, ustawiania, udowadniania kto mocniejszy.
Uważam, że niedobra jest także sytuacja, gdy rodzic zapomina, że jest rodzicem. Nie chodzi mi tu o jakąś rodzicielską dyktaturę, ale o taki infantylizm, zagubienie, liczenie że dziecko pokaże rodzicowi, co robić.
Brak zrozumienia dla dziecięcych potrzeb i nieustanne "nie wchodź", "nie rób tak", "zostaw", "wracaj", "nie dotykaj", "nie tak szybko". Dostałabym szału, jakby mi ktoś nad uchem trajkotał tak, jak to mamy potrafią. Sama się na tym czasem łapię, niestety. Ględzę.
Wychowanie bezstresowe - owszem, to jakieś nieporozumienie.
