Co robicie, kiedy kończy Wam się cierpliwość do dziecka?

Zabieram synka do Małpiego Gaju a sama spaceruję po sklepach. Wracam a dziecko wyskakane i spokojni wracamy do domu :)

A tak w ogóle to zatykam uszy, liczę do 10 i wkraczam do akcji. 

Jak na razie nic nie robię, Kubuś jest malutki a ja jeszcze mam pokłady cierpliwości :)

Zamykam oczy i liczę do 10,albo wychodzę na chwilę z pokoju, bo boję się, że mnie samą poniesie

szkoda, ze nie mieszkam w mieście, bo to świetny sposób!:(

N cóż...zdarza mi sie krzyknąć!

ja wychodzę z pokoju albo odsyłam Karolę na łożko i każe jej tam cicho siedzieć.

zamykam sie w łazience na pare minut, a jak S. jest w domu to wychodzę na krótki spacer

Wieszam sobie na szyi tabliczkę z następującym napisem:

"UWAGA! BOMBA W LUDZKIEJ SKÓRZE! DOTKNIĘCIE GROZI EKSPLOZJĄ!"

To najczęsciej wystarcza, żeby rozładować napięcie i wrócic do stanu normalności. Dziewczyny zaśmiewają sie wtedy i wiedzą, że przelewki się skończyły więc zaczynają szanować napięte do granic nerwy rodzicielki... :))))

A ja wam cos powiem ...cierpliwosci trzeba sie uczyc cale zycie .... ja mam jej teraz owiele wiecej jak przy swoich dzieciach Nie jest to takie proste i kazdy ma na to swoj sposob trzeba go sobie wypracowac ...

masz absolutną rację, ja np odkryłam że muszę się zmęczyć fizycznie. ale też czasami wystarczy mnie wtedy rozśmieszyc- co łątwe nie jest

Mnie rozśmieszyć jest bardzo latwo i dlatego Julka mnie nie słucha...bo co chcę ja postawic do pionu, to ona mnie czyms rozbawi i juz po wychowywaniu!:))))

przyznam,że i mi staram się panować,głęboko oddychać,ale nie zawsze daję radę. potem czuję się podle!

jak już Sylwia naprawdę przesadza to muszę szybko się wyciszyć aby nie eksplodować

Hmm, mała własnie weszła w etap rozrabiania :)

I ma przy tym tak dumna mine :) a na dodatek normalnie bezczelnie sie cieszy :)

Przewaznie wychodze za drzwi i czekam na "mama" - wtedy wszystko przechodzi :D

OJ ....jeszcze duzo przed wami ...dzieciaki sa madrzejsze jak nam sie wydaje

Podobnie ja dziewczyny piszące wcześniej idę do drugiego pokoju i liczę do 10, 20, 30 ..., a gdy dalej nie pomaga, proszę męża (o ile jest w domu) żeby zajął się naszym szkrabem , a sama wychodzę na spacer. Gorzej jak jestem sama ze swoim urwisem... ostatnio najgorzej jest przy zmianie pieluchy, naprawdę ciekawie wygląda  dziecko z gołą pupą uciekające przed matką goniącą je z pampersem :)

W jakim wieku jest Twoja pociecha? Mój Synek robi dokładnie to samo! Szału dostaję jak podchodzę do niego z czystym pamersem, a on krzyczy - nie i ucieka gdzie pieprz rośnie!

krzyczymy w poduszkę ;)

Mi zdaża sie czasem krzyknąć. Jak już czuję, że jestem u kresu wytrzymałości to spokojnie mówię, że ma być cisza.... Chłopaki na mój spokojny ton reagują bardziej niż na krzyk. Jeśli naprawdę mam dość, wsiadam w samochód i jadę gdzieś, sama! A chłopaki zostają z mężem.

Moja córka też nie jest za duża, ale czasem po kilku godzinach siedzenia z nią w domu po prostu muszę wyjść. Zostawiam ją z mężem i sobie idę ;)